Διαβάζουμε στα Μαζικά Μέσα για τον τύραννο Καντάφι, που βούτηξε, λέει, τον λαό του στο αίμα και γι’αυτό πρέπει να σταλεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για λαό/εθνοκτονία. Μήπως δεν μας τα λένε καλά τα διεθνή πρακτορεία; Μήπως αυτοί που απαιτούν την καταδίκη του Καντάφι είναι οι ίδιοι που άναψαν την πυρκαγιά στη Λιβύη; Για να δούμε
Συνήθισα απο πολλά χρόνια, όταν διαβάζω στα Μαζικά Μέσα για αιμοσταγείς δεσπότες που κατατυραννάνε τον λαό τους και πρέπει να σταλούν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χαγης για να δικαστούν ή για κομμουνιστικά και αυταρχικά καθεστώτα, που πρέπει τάχιστα να εκδημοκρατιστούν για να αποκτήσουν οι λαοί τους την περιπόθητη ελευθερία, να θέτω αμέσως την ερώτηση: cui bono; Σε ποιόν συμφέρoυν όλα αυτά;
Ποιός έχει συμφέρον απο την αποκαθήλωση του Γκαντάφι (για να σταλεί στο δικαστήριο και να εξαφανιστεί απο προσώπου γής), σε ποιόν συνέφερε η διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ή της Γιουγκοσλαβίας εις τα εξ ων συνετέθη, ποιός είχε και έχει συμφέρον να καταλειφθεί το Ιράκ και το Αφγανιστάν, τέλος σε ποιόν συμφέρουν τα σημερινά κινήματα στην Βόρεια Αφρική και αλλού;
Νομίζω, ότι και ο τελευταίος πτωχός τω πνεύματι θα έχει ήδη αντιληφθεί, ότι από την διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας ή από την κατάληψη του Ιράκ κ.λπ. μόνο ένας ήταν ο κερδισμένος, η Δύση. Την οποία εγώ καθορίζω σαν το σύμπλεγμα του Σιωνισμού και μερικών νεροκουβαλητάδων του απο τις βασικές χώρες της Δύσης όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία και κάνα-δυο πιο παρακατιανές χώρες. Θέτω λοιπόν και στην προκειμένη περίπτωση των σημερινών ξεσηκωμών και των κινημάτων την ερώτηση, που ελάχιστοι δυστυχώς έτσι θέτουν: Σε ποιόν συμφέρει ή …αποκαθήλωση των ηγεμόνων των χωρών της Βορείου Αφρικής, ποιοί θα είχαν συμφέρον απο την κατάλειψη του Ιραν ή την διάλυση της Κίνας; Και αυτό, ανεξάρτητα απο το έαν τα καθεστώτα των χωρών αυτών διαφέρουν απο τα δικά μας και έτσι μας φαίνονται σαν τυραννικά κ.λπ.
Η απάντηση θέλει βέβαια μια πιο εκτενή παρουσίαση, θα προσπαθήσω όμως εδώ να δώσω, κάπως απλά, μόνο τις συντεταγμένες της:
- Πρώτα είναι το απο καιρό στοχοποιημένο Ιράν, προς το οποίο κατευθύνονται, σύμφωνα με την θεωρία του ντόμινο, οι „επαναστάσεις“. Το Ιράν προσπαθεί να κατασκευάσει ατομικές βόμβες, που θα έθεταν υπο αμφισβήτηση την ηγεμονία του καμπάνταη της περιοχής, του Ισραήλ
- Το Ιραν έχει κρατικά πετρέλαια που λιμπίζονται οι Σιωνιστές που ελέγχουν παγκοσμίως την παραγωγή και διακίνηση του πετρελαίου
- Η Λιβύη διαθέτει επίσης κρατικό πετρέλαιο και δεν έχει ακόμη προσκυνήσει τον παγκόσμιο Σιωνισμό
- Οι άλλες χώρες (Αίγυπτος κ.λπ.) δείχνουν τάσεις αποστασιοποιήσεως απο την πολιτική του Σιωνισμού και του Ισραήλ.
Και μόνο αυτά θα αρκούσαν για να μας βάλουν σε σκέψεις, για το αν ο ξεσηκωμένος όχλος στις χώρες αυτές, όπως και στην Ελλάδα, καταλαβαίνει τί του γίνεται. Σίγουρο είναι όμως, ότι τα ξεσηκώματα αυτά δεν είναι τυχαία αλλά πολύ προσεκτικά προσχεδιασμένα. Ναί, όλες αυτές οι «επαναστάσεις» γίνονται βάσει σχεδίου, όπως θα δούμε παρακάτω και όπως έχω γράψει πολλές φορές σ’ αυτή την ιστοσελίδα Και φυσικά αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, όπου απο χρόνια έχουμε την διαρκή επανάσταση (βλέπε και το άρθρο μου „Αποσταθεροποίηση με σύστημα„).
Σε ποιόν λοιπόν συμφέρουν όλες αυτές οι φασαρίες, με τις καταστρεπτικές συνεπειες που έχουν σε ανθρώπινες ζωές και υποδομές απο ασυνείδητους που καίνε και ρημάζουν: Η απάντηση είναι μία: Συμφέρουν μονο στο Ιερατείο της Δύσης και τον ηγεμόνα του, που επιδιώκει να κάνει την Παγκοσμιοποίηση που ονειρεύεται και σε κανέναν άλλο. Ο σιωνιστής ηγεμόνας επιδιώκει την ενοποίηση του κόσμου κάτω απο τις διαταγές του.
Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά των ξεσηκωμών και κινημάτων, που ανεξάρτητα από τα ηθικά και κοινωνικά αιτήματα των διαδηλωτών, τα κάνει να μοιάζουν σαν αδελφάκια ή σαν χαλκομανίες, που μπορεί να επικολληθούν οπουδήποτε
- Προυπόθεση να μπορούν εκ των πραγμάτων να πραγματοποιηθούν
- Να έχουν προετοιμαστεί απο πολύ καιρό
- Να είναι ελεγχόμενες και η έκβασή τους να είναι προαποφασισμένη
Τι παν να πούν όλα αυτά; Αυτό, ότι το Κίνημα, ας το πούμε τρένο, έχει έναν μηχανοδηγό, ότι δεν θα βγεί απο τις γραμμές του και ότι ο μηχανοδηγός θα βρίσκεται σε συνεχή επαφή με ένα κέντρο ελέγχου, απο το οποίο θα πέρνει οδηγίες. Η διαδρομή απο το σημείο Α στο σημείο Β (το σημείο που θα γίνει το γκρέμισμα του συγκεκριμμένου καθεστώτος ή ηγέτη) είναι προαποφασισμένη.
Οι επιβάτες του τρένου δεν αντιλαμβάνονται απο όλα αυτά τίποτε, αυτοί ανέβηκαν για να πάνε ταξίδι στο σημείο Β. Το τρένο δεν θα εκτροχιαστεί, γιατί το κέντρο ελέγχου έχει προβλέψει για κάποια απρόοπτα που θα μπορούσαν να συμβούν και έχει εγκαταστήσει στους ενδιάμεσους σταθμούς σταθμάρχες της εμπιστοσύνης του. Φτάνοντας λοιπόν στο σημείο Β υπάρχουν δύο δυνατότητες: Η αποσυναρμολόγηση ή η κατεδάφιση του στόχου (κράτος, ηγέτης).
Τα σχέδια για την αποσυναρμολόγηση έχουν γίνει απο έναν καλό και έμπειρο αρχιτέκτονα ήδη κατά την κατασκευή του στόχου. Για την κατεδάφιση δε θα απαιτηθούν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε μια προετοιμασία.
Και για να φύγουμε απο τις αλληγορίες. Το ποιός έχει συμφέρον απο τέτοιες αποσυναρμολογήσεις και κατεδαφίσεις το εξήγησα παραπάνω. Τώρα ας δούμε πώς λειτουργεί το τρένο των „επαναστάσεων. Για τον σκοπό αυτό παραθέτω εδω δύο εξαιρετικά άρθρα του Enver Robelli που δημοσιευθηκαν πρόσφατα στην Γερμανία. Και για να μην βγεί κανείς και πεί, α, αυτά είναι συνωμοτικά, να προσθέσω, ότι τα άρθρα δημοσιεύθηκαν σε μια απο τις „σοβαρότερες“ εφημεριδες της Γερμανιας, την „Süddeutsche Zeitung„.
Γράφει λοιπόν ο Enver Robelli: Η σερβική εταρεία Canvas έχει γίνει ο μεγαλύτερος εξαγωγέας λαικών επαναστάσεων και ξεσηκωμών στον κόσμο. Αναλαμβάνοντας και την εκπαίδευση των τοπικών ομάδων που θα κάνουν την αρχή. Όλα τα άλλα έρχονται μετά σχεδόν απο μόνα τους.
Μια επανάσταση δεν πέφτει από τον ουρανό. Πρέπει να προετοιμασθεί, να έχει σαφείς στόχους και να χαρακτηρίζεται από ισχυρή βούληση και επιμονή. Μια τέτοια επανάσταση είχε βιώσει ο κόσμος στην Σερβία το 2000, όταν η νεολαία με το σύνθημα Otpor! (Αντισταση!) ξεσηκώθηκε και τελικά γκρέμισε τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Το ίδιο δε ακριβώς σενάριο παίχτηκε και κατα τις φασαρίες στα Τίρανα το 2002 με το σύνθημα Mjaft! (Αρκετα!, Φτανει πια!), το 2003 στην Τιφλίδα της Γεωργίας (η «ροζ επαναστάση» με το σύνθημα Kmara!, Φτανει πια!), το 2004 στο Κίεβο της Ουκρανιας (η «πορτοκαλί επαναστάση» με το σύνθημα Pora! Ηρθε η ωρα!), το 2005 στο Μπισκέκ του Κιργηστάν (η επανάσταση της «Γιούρτας»), το 2006 στην Λευκορωσια (επανάσταση «Subr!» Βονασος!), το 2009 στο Ιραν 2009 καί πολλές άλλες χώρες. Μην ξεχνάμε και την επανάσταση του Geoffrey Παπανδρέου τον ίδιο χρόνο, που εκτός απο τα ίδια συνθήματα („Φτάνει πιά κ.λπ.) συνδοδεύονταν και απο καταστρεπτικές πυρκαγιές που έγιναν εκ προθέσεως για να πλήξουν την κυβέρνηση Καραμανλή (βλέπε και πάλι το άρθρο μου „Αποσταθεροποίηση με σύστημα„).
Τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε να εξελίσσονται, με το ίδιο σενάριο, λαικές επαναστάσεις και στην Βόρεια Αφρική: Σην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Λιβύη. Είναι σαν ένα παιχνίδι ντόμινο, που όταν αποκτήσει την δική του δυναμική δεν το σταματά πλέον τίποτε. Έτσι είναι αμφίβολο, αν τελικά αντέξουν οι χώρες που έχουν στοχοποιηθεί με αυτές τις «επαναστάσεις», και είναι το Ιράν και η Κίνα.
Tα κοινωνικά δίκτυα ήταν και στην Αίγυπτο οι καταλύτες της επανάστασης. Η σερβική εταιρία Canvas – με το σύμβολο της Αντίστασης (Otpor) την γροθιά – συμβούλευσε την αντιπολίτευση στο Κάιρο να χρησιμοποιήσει την τακτική του Ιντερνετ (φωτογραφία απο το βίντεο στο Youtube)
Όταν οι διαδηλωτές του “ Κινήματος Νεολαίας 6. Απριλίου“ έσειαν στο Κάιρο την μαύρη σημαία με τη λευκή γροθιά, δεν θα φανταζόντουσαν σίγουρα, ότι στην πραγματικότητα κυμάτιζαν την σημαία του Otpor, που σχεδίασαν για την ανατροπή του Μιλόσεβιτς ο αμερικανός κατάσκοπος της CIA, Bob Helvey, και ο Σέρβος συνεργάτης του Srdja Popovic, αυτοί που ίδρυσαν και την εταιρία για την εξαγωγή τεχνολογίας ανατροπών, την Canvas. Η μονη διαφορα στα συμβολα ειναι το χρωμα, μαυρο το σερβικο, ασπρο το αιγυπτιακο.
Και η εταιρία αυτή έχει εξελειχθεί στο μεγαλύτερο κέντρο παροχής συμβουλών για επιτυχημένα κινήματα στον κόσμο. Όπως και στην Βόρεια Αφρική. „Είναι αλήθεια, ότι είχαμε τα τελευταία χρόνια πολλές συναντήσεις με ακτιβιστές από την Αίγυπτο, την Τυνησία και το Ιράν», λέει ο Srdja Popovic. Τα περισσότερα κινήματα της νεολαίας από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική έχουν υιοθετήσει την τακτική του Otpor. Η οποία συνίσταται στην συσπείρωση νέων ανθρώπων πίσω από μια πολιτική ιδέα, όχι πίσω από ένα ηγέτη. Οι ακτιβιστές θα πρέπει να έχουν πειστεί για την αποτελεσματικότητα μιας ειρηνικής αλλαγής στην εξουσία. Η Κίνηση θα πρέπει να έχει σαν φορέα φοιτητές, γιατί αυτοί είναι δικτυωμένοι άριστα μέσω του Facebook και άλλων παρόμοιων μέσων.
Το πλύσιμο με Otpor
Οι ακτιβιστές θα πρέπει να έχουν μια μεγάλη αντοχή και υπομονή και να προσφέρουν καθε μέρα και νέες δράσεις που θα γελοιοποιούν το σύστημα. Όταν πριν την αλλαγή στη Σερβία τον Οκτώβριο του 2000 τα κρατικά μέσα ενημέρωσης κατηγορούσαν τους ακτιβιστές του Otpor σαν τρομοκράτες και προδότες, αρκετές χιλιάδες νέοι συγκεντρώθηκαν έξω από αστυνομικά τμήματα για να παραδοθούν άνευ όρων. Κορόιδευαν δεν τον Μιλόσεβιτς με μια διαφήμιση για ένα απορρυπαντικό, το οποίο τον έδειχνε σαν ένα λεκέ που δεν έβγαινε σε ένα T-shirt. Και καθάρισε μόνο με το Otpor.
Αυτή η εμπειρία απο την αποκαθήκωση του Μιλόσεβιτς είναι και η φιλοσοφία της Canvas, καθώς και το φιλμ „Bringing Down a Dictator“ του αμερικανού σκηνοθέτη Steve York, το οποίο διανέμεται, ως επί το πλείστον παράνομα, σε κατάλληλες συσπειρώσεις νεολαίας, απο την Κούβα και την Λιβύη μέχρι την Βιρμανία.
„Δραματουργία του δρόμου“
Ο Popovic εκτιμά, ότι την ταινία αυτή την έχουν δει μέχρι σήμερα περίπου 25 εκατομμύρια νέοι άνθρωποι. Δημοφιλές είναι το βιβλίο „Nonviolent struggle in 50 steps“, ένα εγχειρίδιο που γράφτηκε από ειδικούς του Canvas για την αλλαγή καθεστώτων και το οποίο έχουν σπουδάσει αμέτρητοι νέοι „επαναστάτες“ στη Μέση Ανατολή, που μπορούν να το κατεβάζουν ελεύθερα από το Internet.
(Ιστοσελίδες όπως το Facebook ήταν οι καταλύτες της επανάστασης στην Αίγυπτο. Η σερβική ομάδα ακτιβιστών του Canvas συμβούλευσε την αντιπολίτευση στο Κάιρο να χρησιμοποιήσει την τακτική του Ιντερνετ)
«Αυτοί οι νέοι με τις αστείες σημαίες“
Το Otpor ιδρύθηκε το 1998 σαν μια οργάνωση σπουδαστών και συνοδεύονταν απο δράσεις καθηγητών πανεπιστημίων, που απηύθυναν έκκληση για δημοκρατία και μεταρρυθμίσεις. Μετά την πτώση του Μιλόσεβιτς, πολλοί ακτιβιστές του Otpor πήγαν στην πολιτική (όπως στην Ελλάδα μετα το Πολυτεχνείο), ενώ άλλοι έγιναν συμβουλάτορες σε νεολαίες άλλων χωρών: Τον Νοέμβριο του 2003 μέλη της γεωργιανής κίνησης Kmara («Φτάνει πια») με μια σημαία Otpor εισήλθαν στο Κοινοβούλιο της Τιφλίδας και απέβαλαν τον ηγέτη Έντουαρντ Σεβαρντνάτζε από το Βήμα. Όπως δε είπε αργότερα ο Shevardnadze, δεν έλαβε σοβαρά υπ‘ όψιν του αυτούς τους νέους με τις περίεργες σημαίες: „Αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος.“ Πριν από την αποκαθήλωσή του, οι ακτιβιστές του Kmara είχαν παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα „η δραματουργία του δρόμου», που είχε οργανώσει ένα μέλος του Otpor. Οι Σέρβοι στην Τιφλίδα είχαν καλές σχέσεις με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Γεωργία, Richard Miles, ο οποίος ως επικεφαλής της αποστολής στο Βελιγράδι είχε υποστηρίξει την δεκαετία του εννενήντα τις διαμαρτυρίες εναντίον του Μιλόσεβιτς.
Για μια επανάσταση χρειάζονται όμως εκτός απο καλές σχέσεις και χρήματα. Ώς κύριος υποστηρικτής τέτοιων επαναστάσεων θεωρείται ο αμερικανός δισεκατομμυριούχος Τζορτζ Σόρος και το ίδρυμά του „Open Society“. Η κίνηση Kmara πρέπει να έχει λάβει απο τον Σόρος μισό εκατομμύριο δολάρια. Και ως Spiritus Rector των επαναστατών του Facebook θεωρείται ο αμερικανός καθηγητής Gene Sharp, το κύριο βιβλίο του οποίου „From Dictatorship to Democracy“ έχει μεταφραστεί σε 28 γλώσσες.
Μετά την αναίμακτη αλλαγή στη Γεωργία μετακόμισε το καραβάνι των δημιουργικών επαναστατών στο Κίεβο, για να συμβουλέψει την ουκρανική νεολαία με το κίνημα Pora. Όπου προσπάθησε να ανατρέψει με την πολιτική ανυπακοή μια εκλογική νοθεία υπέρ του τότε υποψηφίου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Με μεγάλη επιτυχία. Τώρα οι ειδικοί του Canvas είναι απασχολημένοι με τις εξεγέρσεις στην Λιβύη, την Υεμένη και το Μπαχρέιν.