Das Lied von Reinhard Mey, eine Kritik nicht nur an Deutschland, kam 1998 heraus. Und beschreibt haargenau die Situation in Deutschland, in Griechenlands und in den meisten Ländern heute – Το τραγούδι του Reinhard Mey, μια κριτική όχι μονο στη Γερμανία, κυκλοφόρησε το 1998. Και περιγράφει ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Γερμανία, την Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες του κόσμου
Πρώτα αυτό. Επειδή πολλοί συνάδελφοι, κι‘ ανάμεσά τους και πολλοί που το παίζουν αριστεροί, κριτικοί κ.λπ., δημοσιεύουν κείμενα μου αναγράφοντας μεν το όνομά μου αλλά όχι και την πηγή (εμφανίζοντας με έτσι σαν συνεργάτη τους, πονηρός ο Βλάχος!), θα βάζω απο σήμερα στα κείμενά μου πρωτα το σχετικό λινκ, που εδω είναι: „Das Narrenschiff„. Sorry, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, φτάνει πια.
Και τώρα λίγα για το στοιχειό Klabautermann, που οδηγεί το „πλοίο των παλαβών“ κατ‘ ευθείαν στον ύφαλο (θα καταλάβατε αμέσως, ποιός Klabautermann οδηγεί την Γερμανία και την Ελλάδα κατ‘ ευθείαν στον ύφαλο). Κατα την γερμανική Wikipedia ο όρος Klabautermann προέρχεται απο το ρήμα kalfatern που χρησιμοποιείται στην Κάτω Γερμανία (κοντα στην Ολλανδία) και σημαίνει το καλαφατισμα, δηλαδή το κλείσιμο των κενών ανάμεσα στις σανίδες των πλοίων με πίσσα ή στουπί και χρησιμοποιείται μόνο στην ναυτιλία. Σαν στοιχειό ο Klabautermann, κοκκινομάλλης και με πράσινα δόντια, εμφανίζεται στο πλοίο κάνοντας καθε είδους φασαρίες και σαματάδες, όταν το πλοίο βρίσκεται σε κίνδυνο. Και το εγκαταλείπει όταν το πλοίο αρχίσει να βυθίζεται.
Bild: backstagepro.de
Για τον Klabautermann δείτε στο http://de.wikipedia.org/wiki/Klabautermann
Ο ανάλογος όρος στα ελληνικά είναι καλαφάτης, εξ ου και καλαφατίζω .
Και τώρα για τον Reinhard Friedrich Michael Mey, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του. Γεννήθηκε την 21. Δεκεμβρίου 1942 στο Βερολίνο και είναι ένας κορυφαίος εκπρόσωπος του τραγουδιού αυτού του είδους στην Γερμανία. Στην αρχή της σταδιοδρομίας του τα τραγούδια του προικισμένου αυτού καλλιτέχνη δεν είχαν καμμία σχέση με την πολιτική, ήταν κάτι μεταξύ Chanson και Country. Αλλά ωρίμασε, θα το δείτε και θα το ακούσετε (Περισσότερες πληροφορίες για τον καλλιτέχνη στο http://de.wikipedia.org/wiki/Reinhard_Mey#Werk).
Θυμάμαι τον Reinhard Mey απο μια εμφανισή του στο μουσικό κέντρο „Litfass“ που είχα ανοίξει το 1965 και την είχα μέχρι το 1970 („Litfass“, Sybelstr. 49, Berlin-Wilmersdorf) και που αποτελούσε, μαζί με το „Steve Club“, το κατ‘ εξοχήν στεκι της αριστερής διανόησης και του επαναστατικού φοιτητικού κινήματος στο Βερολίνο. Σ’εμένα εμφανίστηκε όμως μόνο μια φορά, γιατί δεν τον πήγαιναν οι αριστεροί που σύχναζαν στο κέντρο και τους άρεσε περισσότερο ο Hannes Wader.
Ποιός να φανταστεί όμως, ότι ο „συντηρητικός“ Reinhard Mey, το καλό αυτό παιδί της δεκαετίας του 60 θα γινόταν ο πολιτικός Reinhard Mey της δεκαετίας του 90; Και ποιός θα φανταζόταν, ότι αυτοί που τότε το παίζαν αριστεροί και επαναστάτες έγιναν αργότερα συντηρητικοί (για να μη χρησιμοποιήσω καμμια άλλη πιο „βαρειά“ κουβέντα), κι‘ ας έκαναν καριέρα στα δήθεν αριστερά κόμματα SPD (Σοσιάλδημοκράτες) και ιδιαίτερα στο BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN (Πράσινοι);
Ναί, το „Das Narrenschiff“ – „Το πλοίο των παλαβών“, που κυκλοφόρησε το 1998, είναι όχι μόνο άκρως πολιτικό, αλλα και ένα τραγούδι με τόση κριτική στην γερμανική πολιτική, που σε αφήνει άφωνο. Και αν είχε κυκλοφορήσει σήμερα, θα απέδινε ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί στο „πλοίο των παλαβών“ που λεγεται Ελλάδα. Με κυβερνήτη τον Klabautermann Geoffrey Παπανδρεόυ.
Δείτε και ακούστε στη συνέχεια το „Das Narrenschiff“ – „Το πλοίο των παλαβών“ που γράφτηκε το 1998. Πρώτα το βίντεο, μετα το κείμενο στα γερμανικά (για να μπορούν να το παρακολουθούν όσοι γνωρίζουν την γλώσσα, και μετα, σε δική μου μετάφραση και προσαρμογή, στα ελληνικά. Και πάλι: Ούτε προφήτης νάταν δεν θάβλεπε τα πραγματα στην Ελλάδα πιο καθαρά. Και να φανταστεί κανείς, ότι το κείμενό του εννοεί την Γερμανία. Η Ελλάδα ταιριάζει περισσότερο.
Das Narrenschiff
Das Quecksilber fällt, die Zeichen stehen auf Sturm,
Nur blödes Kichern und Keifen vom Kommandoturm
Und ein dumpfes Mahlen grollt aus der Maschine.
Und rollen und Stampfen und schwere See,
Die Bordkapelle spielt „Humbatäterä“,
Und ein irres Lachen dringt aus der Latrine.
Die Ladung ist faul, die Papiere fingiert,
Die Lenzpumpen leck und die Schotten blockiert,
Die Luken weit offen und alle Alarmglocken läuten.
Die Seen schlagen mannshoch in den Laderaum
Und Elmsfeuer züngeln vom Ladebaum,
Doch keiner an Bord vermag die Zeichen zu deuten!
Der Steuermann lügt, der Kapitän ist betrunken
Und der Maschinist in dumpfe Lethargie versunken,
Die Mannschaft lauter meineidige Halunken,
Der Funker zu feig’ um SOS zu funken.
Klabautermann führt das Narrenschiff
Volle Fahrt voraus und Kurs auf’s Riff.
Am Horizont wetterleuchten die Zeichen der Zeit:
Niedertracht und Raffsucht und Eitelkeit.
Auf der Brücke tummeln sich Tölpel und Einfaltspinsel.
Im Trüben fischt der scharfgezahnte Hai,
Bringt seinen Fang ins Trockne, an der Steuer vorbei,
Auf die Sandbank, bei der wohlbekannten Schatzinsel.
Die andern Geldwäscher und Zuhälter, die warten schon,
Bordellkönig, Spielautomatenbaron,
Im hellen Licht, niemand muß sich im Dunkeln rumdrücken
In der Bananenrepublik, wo selbst der Präsident
Die Scham verloren hat und keine Skrupel kennt,
Sich mit dem Steuerdieb im Gefolge zu schmücken.
Der Steuermann lügt, der Kapitän ist betrunken
Und der Maschinist in dumpfe Lethargie versunken,
Die Mannschaft lauter meineidige Halunken,
Der Funker zu feig’ um SOS zu funken.
Klabautermann führt das Narrenschiff
Volle Fahrt voraus und Kurs auf’s Riff.
Man hat sich glatt gemacht, man hat sich arrangiert.
All die hohen Ideale sind havariert,
Und der große Rebell, der nicht müd’ wurde zu streiten,
Mutiert zu einem servilen, gift’gen Gnom
Und singt lammfromm vor dem schlimmen alten Mann in Rom
Seine Lieder, fürwahr: Es ändern sich die Zeiten!
Einst junge Wilde sind gefügig, fromm und zahm,
Gekauft, narkotisiert und flügellahm,
Tauschen Samtpfötchen für die einst so scharfen Klauen.
Und eitle Greise präsentier’n sich keck
Mit immer viel zu jungen Frauen auf dem Oberdeck,
Die ihre schlaffen Glieder wärmen und ihnen das Essen vorkauen.
Der Steuermann lügt, der Kapitän ist betrunken
Und der Maschinist in dumpfe Lethargie versunken,
Die Mannschaft lauter meineidige Halunken,
Der Funker zu feig’ um SOS zu funken.
Klabautermann führt das Narrenschiff
Volle Fahrt voraus und Kurs auf’s Riff.
Sie rüsten gegen den Feind, doch der Feind ist längst hier.
Er hat die Hand an deiner Gurgel, er steht hinter dir.
Im Schutz der Paragraphen mischt er die gezinkten Karten.
Jeder kann es sehen, aber alle sehen weg,
Und der Dunkelmann kommt aus seinem Versteck
Und dealt unter aller Augen vor dem Kindergarten.
Der Ausguck ruft vom höchsten Mast: Endzeit in Sicht!
Doch sie sind wie versteinert und sie hören ihn nicht.
Sie zieh’n wie Lemminge in willenlosen Horden.
Es ist, als hätten alle den Verstand verlor’n,
Sich zum Niedergang und zum Verfall verschwor’n,
Und ein Irrlicht ist ihr Leuchtfeuer geworden.
Der Steuermann lügt, der Kapitän ist betrunken
Und der Maschinist in dumpfe Lethargie versunken,
Die Mannschaft lauter meineidige Halunken,
Der Funker zu feig’ um SOS zu funken.
Klabautermann führt das Narrenschiff
Volle Fahrt voraus und Kurs auf’s Riff.
Το πλοίο των παλαβών
(Μετάφραση και προσαρμογή: Εμμανουήλ Σαρίδης)
Ο υδράργυρος πέφτει, τα σημεία δείχνουν καταιγίδα,
κι‘ από την γέφυρα ακούγονται ηλίθια χασκαρίσματα και γκρίνιες
Ένα υπόκωφο άλεσμα να βγαίνει απ‘ το μηχανοστάσιο.
Και βρυχιθμοί απο την βαριά θάλασσα,
Η μπάντα του πλοίου παίζει „Humbatäterä“
Και ένα τρελό γέλιο να βγαίνει από την τουαλέτα.
Τα εμπορέυματα χάλασαν, τα χαρτιά είναι πλαστά
Οι σωλήνες υδρορροής τρύπιες, τα κουβούσια μπλοκαρισμένα
Οι καταπακτές ορθάνοιχτες και τα σήματα κινδύνου στην διαπασών.
Τα πανύψηλα κύματα να χτυπούν στ‘ αμπάρια
Και γλώσσες φωτιάς να γλύφουν τον ανυψωτήρα,
Αλλά στο πλοίο κανείς να μη μπορεί να ερμηνεύσει τα σημεία!
Ο τιμονιέρης ένας ψεύτης, ο πλοίαρχος μεθυσμένος
Και ο μηχανικός πεσμένος σε βαθύ λήθαργο,
Το πλήρωμα όλοι λωποδύτες και κατεργαρέοι
Κι’ ο ασυρματιστής να φοβάται να στείλει ένα SOS.
Μόνο το στοιχειό ο Κlabautermann οδηγεί το πλοίο των παλαβών
Πρόσω ολοταχώς προς τον ύφαλο
Στον ορίζοντα αναβοσβύνουν τα σημάδια των καιρών:
Ευτέλεια, απληστία και ματαιοδοξία.
Στην γέφυρα να χοροπηδάνε οι μπουνταλάδες και οι βλάκες.
Στα σκοτεινά νερά ψαρεύει το σκυλόψαρο με τα κοφτερά του δόντια,
Και κουβαλάει την λεία του σε μέρη σίγουρα, μποστά στα μάτια των ελεγκτών,
Στην αμμουδια του γνωστού νησιού των θησαυρών.
Οι άλλοι, αυτοί που ξεπλένουν το βρώμικο χρήμα και οι νταβατζήδες, που τον περιμένουν,
Οι βασιλιάδες των μπουρδέλλων και οι βαρώνοι των κουλοχέρηδων παιχνιδιών,
όλοι μπροστά μας, γιατί κανείς τους δεν χρειάζεται πλεον να κρυφτεί στα σκοτάδια
Στην Δημοκρατία της Μπανανίας, όπου ακόμη και ο πρόεδρος της
Έχασε κάθε ντροπή και δεν φοβάται
Να εμφανίζεται δημόσια με κλέφτες, απατεώνες και φοροφυγάδες.
Ο τιμονιέρης ένας ψεύτης, ο πλοίαρχος μεθυσμένος
Και ο μηχανικός πεσμένος σε βαθύ λήθαργο,
Το πλήρωμα όλοι λωποδύτες και κατεργαρέοι
Κι’ ο ασυρματιστής να φοβάται να στείλει ένα SOS.
Μόνο το στοιχειό ο Κlabautermann οδηγεί πλέον το πλοίο των παλαβών
Πρόσω ολοταχώς προς τον ύφαλο
Όλοι τους οσφυοκάμπτες, όλοι προσαρμοσμένοι.
Τα υψηλά ιδανικά τους τρακαρισμένα απο τροχαίο ατύχημα,
Και ο μεγάλος επαναστάτης που δεν κουράσθηκε ποτέ να αγωνίζεται,
Μεταλλάγμένος πλέον σ‘ ένα δουλικό, γλοιώδες ανθρωπάριο
Να τραγουδά μειλίχια τα γλυκανάλατα τραγούδια
Του κακού γέρου της Ρώμης. Πράγματι: Πώς αλλάζουν οι καιροί!
Πρώην ατίθασοι νέοι έγιναν υπάκουοι, ευσεβείς και ήμεροι,
Αγοράστηκαν, αναισθητοποιήθηκαν, με παραλυμένα τα φτερά,
Τα πρώην αιχμηρά τους νύχια τα αντικατέστησαν με βελούδινα νυχάκια.
Και φιλάρεσκα γεροντάκια εμφανίζονται ματαιόδοξα
Με όλο και πιο νέες γυναίκες στο κατάστρωμα,
Για να τους ζεστένουν τα άκρα και να μασούν πρώτα την τροφή τους.
Εξοπλίζουν, λένε, ενάντια στον εχθρό, αλλά ο εχθρός είναι εδώ.
Έχει σφίξει το χέρι του στο λαιμό σου, βρίσκεται απο πίσω σου.
Υπό την προστασία των παραγράφων ανακατώνει τη σημαδεμένη τράπουλα.
Όλοι μπορουν να το δουν, αλλά όλοι κοιτάζουν αλλού,
Και ο σκοταδάνθρωπος βγαίνει απ‘ την κρυψώνα του
Και πουλάει ναρκωτινά μπροστά στα σχολεία, μπροστά στα μάτια όλων.
Ο παρατηρητής απο το ψηλό κατάρτι φονάζει: έρχεται η καταστροφή! Όμως όλοι είναι αποβλακωμένοι και κανείς δεν ακούει τίποτε.
Περπατάνε σαν μηρμίγκια σε κοπάδια χωρίς δική τους βούληση.
Είναι σαν να ταχουν χαμένα,
Σαν να συνωμότησαν για την παρακμή και την αποσύνθεσή τους,
Με κάποια τρεμοσβύνοντα, μαγικά φωτα, να έχουν γίνει ο φάρος τους.
Ο τιμονιέρης ένας ψεύτης, ο πλοίαρχος μεθυσμένος
Και ο μηχανικός πεσμένος σε βαθύ λήθαργο,
Το πλήρωμα όλοι τους λωποδύτες και κατεργαρέοι
Κι’ ο ασυρματιστής να φοβάται να στείλει ένα SOS.
Μόνο το στοιχειό ο Κlabautermann οδηγεί πλέον το πλοίο των παλαβών
Πρόσω ολοταχώς προς τον ύφαλο.