Ο Μουαμμάρ Αλ Καντάφι παρουσιάστηκε απο τα Μαζικά Μέσα σαν ένας αδιστακτός δικτάτορας που καταπίεζαι τον λιβυκό λαό. Και η κτηνώδης δολοφονία του σαν η λύτρωση των Λιβύων και η έλευση της Δημοκρατίας. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Διαβάστε στο ΛΕΥΚΟ ΒΙΒΛΙΟ (ISRATIN) του Καντάφι τις σκέψεις του για την Παλαιστίνη. Πρόλογος: Εμμανουήλ Σαρίδης
Πρόλογος Εμμανουήλ Σαρίδη
Ο Muammar Muhammad Abdassalam Abu Minyar al-Gaddafi (στα αραβικά معمر القذافي Muʿammar al-Qaddhāfī, DMG Muʿammar al-Qaḏḏāfī 
audio?/i; * γεννήθηκε στις 19. Ιουνίου 1942 στην Σύρτη και δολογονήθηκε κτηνωδώς απο τους μπράβους του Ηγεμόνα και των τσανακογλυφτηδων του απο τις ΗΠΑ, την Ανγκλία, την Γαλλία και την Γερμανία (και απο την Ελλάδα, που παραχώρησε στους δολοφόνους του την βάση της Σούδας για τον ανεφοδιασμό των πολεμικών τους πλοίων) στις 20. Οκτωβρίου 2011ευρισκόμενος καθ΄οδόν πρός την Misrata.
Με την δολοφονία του Καντάφι απο τις ορδές των βάρβαρων και άπληστων „επαναστατημένων“ (που μεταφέρθηκαν εκεί απο την Τουρκία, την Τσετσενία, το Ιράκ, την Αίγυπτο και αλλού) και την εγκαθίδρυση της γνωστής σε όλους μας Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας του Ηγεμόνα (που εξυπηρετεί, αποκλειστιοκά και μόνο, τα συμφέροντα της κλίκας των Rothschild και των παρατρεχάμενών του τοκογλύφων, πολιτικών και εμπόρων της πληροφορίας) έσβυσε και το πείραμα της λιβυκής Jamahiriyya, που πρακτικά ήταν σχεδόν ίδια με την άμεση αθηναϊκή δημοκρατία της κλασικής εποχής, όπου η εκκλησία του δήμου (η συνέλευση όλων των πολιτών της αθηναϊκής πόλης-κράτους) λάμβανε τις πολιτικές αποφάσεις και για την εκτέλεσή τους όριζε κάποιους αξιωματούχους άμεσα ανακλητούς και ελέγξιμους, με περιορισμένη διάρκεια θητείας για να μην «επαγγελματοποιηθούν» ως πολιτικοί ηγέτες.
Οι „άθλιες θηριωδίες“ του δικτάτορα Καντάφι, που τάφηκε σε ένα αγνωστο μέρος της ερήμου, συνοψίζονται στα εξής:
Δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα για όλους, άτοκα τάνεια, σπίτι σε καθεμία οικογένεια, 50.000 δολλάρια σε ζευγάρια νεονύμφων, δωρεάν παιδεία και ιατρική περίθαλψη, χωράφια, εργαλεία, σπόρους και ζώα στους αγρότες, μέσος μισθός σε κάθε άνεργο απόφοιτο Πανεπιστημίου μετα τις σπουδές, βενζίνη 0,14 δολλάρια το λίτρο…
Επίσης: Η λιβυκή Jamahiriyya δεν είχε εξωτερικά χρέη, εξ αντιθέτου είχε αποθέματα ύψους 150.000.000.000 δολλαρίων. Ένα μέρος απο τα κέρδη πετρελαίου γράφονταν κατ‘ ευθείαν στον λογαριασμό των πολιτών. Οι μητέρες νεογεννήτων έπερναν 5.000 δολλάρια και 25 τοις εκατό των Λιβύων ήσαν απόφοιτοι Πανεπίστημίων.
Ο Καντάφι ξεκίνησε επίσης το σχέδιο „Great-Man-Made-River-Project“, το μεγαλύτερο ποτάμι που έγινε απο ανθρώπινα χέρια, με το οποίο θα υδροδοτούσε ολόκληρη την Λιβύη. Με έναν δορυφόρο που έστειλε στο διάστημα έδωσε την δυνατότητα σε όλα τα αφρικανικά κράτη να στένουν τα προγράμματά τους, για τα οποία πρίν πλήρωναν 500.000.000 δολλάρια. Προγραμματιζε δε την ίδρυση μιας αφρικανικής κεντρικής τράπεζας με δικό της νόμισμα.
Με μια τέτοια πολιτική επόμενο ήταν να σηκωθούν οι τρίχες του Ηγεμόνα στον αέρα. Κράτος χωρίς να χρωστά στους τοκογλύφους του, να θέλει να δημιουργήσει δική του Κεντρική Τράπεζα και δικό του νόμισμα, ε όχι, αυτό πάει πολύ. Έτσι ξεκίνησαν τα Μαζικά Μέσα του, οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα, το Human Rights Watch και όλο το σκυλολόι των περίφημων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων του Σόρος, των Υπουργείων Εξωτερικών και των Μυστικών Υπηρεσιών με τις κατηγορίες εναντίον του Καντάφι, μετά πλάκωσαν τα πολεμικά αεροπλάνα και τα βαπόρια των Συμμάχω και η Λιβύη επανήλθε εκεί που ξεκίνησε: Στην εποχή του διεφθαρμένου και αποβλακωμένου βασιλιά Ιντρίς, που τελείωσε το 1969 με την αναίμακτη επανάσταση του Καντάφι.
Και τώρα το ΛΕΥΚΟ ΒΙΒΛΙΟ (ISRATIN)
του Μουαμμάρ Αλ Καντάφι
Το Λευκό Βιβλίο, αποτελεί μια σοβαρή, επιστημονική και ουδέτερη παρουσίαση του μακροχρόνιου «Μεσανατολικού Προβλήματος», όπως συνήθως αποκαλείται, με σκοπό τη δίκαιη και τελική επίλυση του και την απαλλαγή της περιοχής από τις καταστροφικές συνέπειες της βίας, του πολέμου και της καταστροφής.
Το βιβλίο αυτό παραθέτει απόψεις και ιδέες που τέθηκαν προηγουμένως τόσο από τους Άραβες όσο και από τους Εβραίους, μαζί με διεθνή σχέδια, τα οποία υποστηρίζουν και υπερασπίζουν τη λύση που προτείνεται στο βιβλίο αυτό. Καμία άλλη ιδέα είναι ικανή να δώσει λύση στο πρόβλημα αυτό.
Παλαιστίνη:
Αυτό είναι το όνομα που καταγράφεται στην ιστορία και στα θρησκευτικά βιβλία της χώρας αυτής. Προέρχεται από το όνομα των αρχικών της κατοίκων, των Παλαιστινίων, τους οποίους αναγνωρίζει η Παλαιά Διαθήκη και τα βιβλία της Γένεσης, του Δευτερονομίου, του Ιησού του Ναυή, και άλλα. Οι γραφές αναφέρουν, ανάμεσα σε άλλα, τα ονόματα Ανακίτες, Ραφανίτες, Χαναναίοι, Ιεβουσαίοι, Χετταίοι και Φοίνικες. Το βιβλίο της Εξόδου αναφέρει καθαρά, «Όταν ο Φαραώ άφησε το λαό να φύγει, ο Θεός δεν τους οδήγησε στο δρόμο της γης της Παλαιστίνης».
Το όνομα της Παλαιστίνης παρέμεινε καθ΄ όλη τη διάρκεια της βρετανικής εντολής προσωρινής διοίκησης, το μόνο το οποίο αναγνωριζόταν από τα διάφορα σχέδια και τις λύσεις που είχαν εισηγηθεί. Αναγνωρίζεται ακόμα και από τους φανατικούς του σιωνιστικού κινήματος, όπως τον Shmuel Katz, ιδρυτή του σιωνιστικού κινήματος Herut. Ένας από τους ηγέτες της Εθνικής Στρατιωτικής Οργάνωσης Etzel έγραψε :«Όλα τα σιωνιστικά ιδρύματα στον κόσμο είχαν το όνομα της Παλαιστίνης και ως τέτοια παραδείγματα παραθέτει : τη σιωνιστική «άγγλο-παλαιστινιακή» Τράπεζα, το Εβραϊκό Ιδρυτικό Ταμείο, το οποίο ήταν γνωστό ως το Παλαιστινιακό Ιδρυτικό Ταμείο, καθώς και το Παλαιστινιακό Ταμείο Εργατών, το οποίο ήταν εβραϊκό. Οι ύμνοι των Παλαιστινίων της Διασποράς ήταν σιωνιστικοί ύμνοι» και λέει :γιορτάζαμε τη γιορτή του δέντρου στη ξενιτιά με το όνομα γιορτή του Παλαιστινιακού δέντρου».
Η εφημερίδα Πάλεσταϊν Πόστ (Ταχυδρομείο της Παλαιστίνης), η οποία ήταν σιωνιστική εφημερίδα και εκφραστικό όργανο της Σιωνιστικής Ομοσπονδίας, ονομαζόταν Αλ Παρίτ Αλ Φαλαιστίνη (Ταχυδρομείο της Παλαιστίνης ).Το όνομα της Παλαιστίνης αντικαταστάθηκε μόνο μετά την εγκαθίδρυση του ούτω καλούμενου (κράτος του Ισραήλ).
Ο ίδιος παραδέχεται ότι η εβραϊκή γλώσσα δεν χρησιμοποιήθηκε παρά μόνο στην Τιβέρια το δέκατο αιώνα. Ακόμα και ο Ρούζβελτ, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, απαντώντας στον πρίγκιπα Αμπντάλλα της Ιορδανίας το Μάρτη του 1944 έγραψε, «Αναφορικά με τους Παλαιστινίους, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας μεταβιβάσω τη διαβεβαίωση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής δεν έχουν καμία πρόθεση να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση να αλλάξουν την κατάσταση στην Παλαιστίνη χωρίς την πλήρη διαβούλευση με τους Άραβες και τους Εβραίους.
Γενικά, ανεξάρτητα από το ζήτημα του ονόματος, η ιστορία της Παλαιστίνης συνάδει με το μοντέλο άλλων χωρών της περιοχής:μια χώρα που κατοικήθηκε από διάφορους λαούς, με την εξουσία να μεταφέρεται διαδοχικά μεταξύ πολλών φυλών, εθνών και εθνικών ομάδων, μερικοί από τους οποίους ήταν μετανάστες ή εισβολείς, μια χώρα που έζησε πολλούς πολέμους και αποτέλεσε μάρτυρα μεταναστευτικών κυμάτων από όλες τις κατευθύνσεις.
Επομένως, από ιστορική άποψη κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υποστηρίξει ότι η γη του ανήκει, πράγμα που δεν θα σήμαινε τίποτε άλλο από ένα αβάσιμο, ανύπαρκτο ισχυρισμό. Δεν θα μπορούσε η μια πλευρά να διεκδικεί ένα μέρος της Παλαιστίνης και δεν θα έχει δικαίωμα σε κανένα από τα άλλα μέρη της.
Ένα Κράτος για τους Εβραίους:
Αυτή ήταν η αρχική ιδέα που υιοθετήθηκε από αυτούς που ήθελαν να προστατεύσουν τους Εβραίους στη σύγχρονη εποχή , όπως για παράδειγμα τον (Theodore Hertzel). Αυτό που ώθησε στη υιοθέτηση αυτής της ιδέας ήταν ο διωγμός που υπέστησαν οι Εβραίοι, κυρίως στην Ευρώπη, πριν από την εποχή του Χίτλερ.
Η Κύπρος, η Αργεντινή, η Ουγκάντα, το Αλ Τζαμπάλ Αλ Αχταρ,( Πράσινο βουνό), η Παλαιστίνη και το Σινά είχαν προταθεί ως περιοχές για την εγκαθίδρυση ενός εβραϊκού κράτους ως ένας τρόπος για να απαλλαγεί η Ευρώπη από τους Εβραίους. Συνεπώς, η Παλαιστίνη δεν είναι κατ’ ανάγκη η εθνική πατρίδα των Εβραίων, όπως επιβεβαιώνεται ιστορικά.
Η Διακήρυξη του Balfour
Το βασικότερο κίνητρο για τη Διακήρυξη ήταν να απαλλαγεί η Ευρώπη από τους Εβραίους, παρά να εκφράσει συμπάθεια γι’ αυτούς.
Η καταπίεση των Εβραίων
Οι Εβραίοι είναι ένας δυστυχής λαός. Έχουν υποφέρει πολύ στα χέρια κυβερνήσεων, ηγετών και άλλων λαών από τα αρχαία χρόνια. Γιατί; Διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού, όπως διευκρινίζει το Κοράνι στην περιγραφή των Φαραώ της Αιγύπτου, και όπως καταδεικνύεται από τη μεταχείριση που έτυχαν στα χέρια των κυβερνώντων από τη Βαβυλώνα, των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, τον Τίτο μέχρι τον Αδριανό, και τους βασιλείς της Αγγλίας, όπως ο Εδουάρδος ο Α’. Οι Εβραίοι είχαν εξοριστεί, αιχμαλωτιστεί, σφαγιαστεί, τεθεί σε μειονεκτική θέση και διωχθεί με κάθε δυνατό τρόπο στα χέρια των Αιγυπτίων, των Ρωμαίων, των Άγγλων, των Ρώσων, των Βαβυλωνίων, των Χαναναίων , και, πιο πρόσφατα στα χέρια του Χίτλερ.
ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ
Δεν υπάρχει καμία εχθρότητα μεταξύ Αράβων και Εβραίων. Στην πραγματικότητα, οι Εβραίοι είναι Αδνανίτες ξάδελφοι των Αράβων από τη μεριά του πατέρα, από τη γενιά του Αβραάμ , ειρήνη σ’ αυτόν. Όταν οι Εβραίοι είχαν διωχτεί , οι αδελφοί τους οι Άραβες τους προσκάλεσαν ως φιλοξενούμενους να ζήσουν μαζί τους στην πόλη Αλ-Μεδίνα, και τους έδωσαν επιπλέον την περιοχή της Ουάντι Αλ Κούρα , που ονομάστηκε έτσι σε αναφορά σε Εβραϊκά χωριά. Μετά την εμφάνιση του Ισλάμ από τον προφήτη Μωάμεθ, οι Εβραίοι έτρεφαν μίσος στην ιδέα ότι ο Προφήτης δεν ήταν δικός τους και άρχισαν να τον εχθρεύονται. Έγιναν κάποιες επιθέσεις εναντίον τους, όπως εκείνες που έγιναν εναντίον των άπιστων της Κουρέις, οι οποίοι αρνήθηκαν να αποδεχτούν το Ισλάμ, και εναντίον άλλων Αράβων οι οποίοι είχαν αρχικά αποδεχτεί το Ισλάμ και το απέρριψαν μεταγενέστερα. Οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν μαζί με τους Άραβες , από την Ανδαλουσία στα τέλη του δέκατου πέμπτου αιώνα και βρήκαν καταφύγιο στις Αραβικές χώρες, γεγονός που εξηγεί γιατί βρίσκουμε μια εβραϊκή συνοικία σε κάθε αραβική χώρα. Εκεί, έζησαν μέσα σε συνθήκες ειρήνης και φιλίας μαζί με του Άραβες αδελφούς τους.
Σχέδια για την ίδρυση ενός κράτους
1- Βρετανικές προτάσεις
Α- Το σχέδιο Walkhope
Προτάθηκε από τον Άγγλο ύπατο αρμοστή στην Παλαιστίνη στις αρχές της δεκαετίας του 1930 με σκοπό την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου από 11 μέλη Μουσουλμάνους, 4 μέλη Χριστιανούς και 7 μέλη Εβραίους, σε αναλογία με τον τότε πληθυσμό της Παλαιστίνης .
Β- Το σχέδιο Newcomb
1) Εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους.
2) Ευρεία ελευθερία στις κοινότητες.
3) Ευρεία ελευθερία των δήμων.
4) Αποκέντρωση.
Γ- Το Σχέδιο του Βρετανικού Λευκού Βιβλίου του 1939
1) Ανεξάρτητο Ομοσπονδιακό Παλαιστινιακό Κράτος.
2) Συμβουλευτικό Συμβούλιο αποτελούμενο από Άραβες και Εβραίους.
3) Εκτελεστικό Συμβούλιο αποτελούμενο από Άραβες και Εβραίους.
Δ-Το σχέδιο του Λόρδου Μόρσον
1) Κεντρική Κυβέρνηση
2) Τέσσερις διοικητικές περιοχές : Αραβική, Εβραϊκή, Ιερουσαλήμ και η Negev.
3) Τοπική κυβέρνηση και Νομοθετικό Συμβούλιο για κάθε περιοχή.
Όλες αυτές οι προτάσεις είχαν απορριφθεί για μη ουσιώδεις λόγους . Για παράδειγμα, δυσαρέσκεια για την έκταση των περιοχών και τους δήμους της κάθε πλευράς ή ακόμα διαφορές σε σχέση με τη διάρκεια της βρετανικής εντολής ή σε θέματα που αφορούσαν τον αριθμό των μεταναστών, και άλλα.
Σιωνιστικές Προτάσεις
1) Η πρώτη πρόταση έγινε από την ούτω καλούμενη «Κατεύθυνση της Ειρήνης» με ηγέτη τον Ραβί Βενιαμίν, ο οποίος ζητούσε τη δημιουργία ενός κράτους με δύο εθνικότητες.
Είχαν προειδοποιήσει τους Εβραίους ότι απόρριψη ενός δι- εθνικού κράτους δεν θα έφερνε την ειρήνη στους Εβραίους. Όπως προέβλεψαν αυτό ακριβώς έγινε.
2) Η συνομοσπονδιακή ή ομοσπονδιακή λύση ήταν αυτή που προτάθηκε από τον Mieer Imit, γνωστό ηγέτη του σιωνιστικού κινήματος και ηγέτη της Οργάνωσης Hagana, κάτοχος σημαντικών στρατιωτικών θέσεων, μέλος της Κνέσετ, υπουργός και κάτοχος πολλών άλλων αξιωμάτων.
Πιστεύει, ότι από στρατηγικής άποψης, η παραχώρηση κατεχόμενων εδαφών, με το οποίο εννοούσε φυσικά εδάφη όπως το Σινά, το Γκολάν, τη Δυτική Όχθη ή τη Γάζα, θα ήταν ισοδύναμη με την εγκατάλειψη χειροπιαστών κερδών για τα οποία, σύμφωνα με αυτόν, δε θα υπήρχε καμία αποζημίωση. Αναφέρει, περαιτέρω, ότι παρόλο που η Αίγυπτος είχε προσφέρει τέτοια κέρδη, εντούτοις η κατάσταση μπορεί να αλλάξει οποιαδήποτε στιγμή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Η.Π.Α, οι οποίες, σύμφωνα με αυτόν, είχαν βιώσει 13 χρόνια αναταραχών μέχρι το 1789 καθώς και η Νιγηρία, ένα πολύ δογματικό και πολυεθνικό κράτος , είναι κατά την άποψη του παραδείγματα για το πόσο εφικτή είναι η ίδρυση ενός ομόσπονδου κράτους.
Ανέφερε, ότι οι οικονομικοί, στρατιωτικοί, γεωγραφικοί και ιστορικοί παράγοντες, οι οποίοι υπάρχουν στην Παλαιστίνη, ενισχύουν μια τέτοια λύση.
Επεσήμανε, περαιτέρω, ότι η ίδρυση ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους αποτελεί ένα σοβαρό κίνδυνο και ότι, προκειμένου να αποφευχθούν τέτοιοι κίνδυνοι, θα πρέπει να ιδρυθεί ένα ομοσπονδιακό κράτος. «Το πρόβλημα της Ιερουσαλήμ», συνεχίζει, «μπορεί εύκολα να επιλυθεί ορίζοντας την ως την πρωτεύουσα μιας ομοσπονδιακής ένωσης.
Πρόταση των Γερμανών σιωνιστών. Το δωδέκατο συνέδριο των Γερμανών σιωνιστών (δομική σχολή), που έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου 1921, υιοθέτησε την ιδέα της ίδρυσης ενός κράτους και για τις δύο πλευρές, και κατ’ επέκταση «να ιδρύσουμε, στα πλαίσια μιας συμμαχίας με τον Αραβικό Παλαιστινιακό λαό, ένα μέρος για την αμοιβαία μας σταθερότητα σε μια αναπτυσσόμενη Δημοκρατία, η δομή της οποίας να διασφαλίζει την εθνική ανάπτυξη κάθε πολίτη των δύο λαών μας χωρίς παρεμβάσεις.»
Αραβικές Προτάσεις|
1) Πρώτη πρόταση του βασιλιά Αμπνταλλα
i) Ένα βασίλειο
ii) Διοίκηση επιλεγμένη από τους Εβραίους σε περιοχές κατοικημένες από αυτούς.
iii) Ένα κοινοβούλιο, στο οποίο οι Εβραίοι θα αντιπροσωπεύονται κατά αναλογία του πληθυσμού τους.
iv) Μεικτό υπουργικό συμβούλιο.
2) Δεύτερη πρόταση του Βασιλιά Αμπτάλλα
Διαίρεση της Παλαιστίνης μεταξύ του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Αιγύπτου, αφήνοντας το υπόλοιπο στους Εβραίους.
3) Πρόταση του Nuri Al – Said του 1943.
Ι) Ένα Κράτος
Ιι) Αυτοδιάθεση των Εβραίων εντός του Κράτους αυτού
Εν πάση περιπτώσει, όλες οι πρωτοβουλίες που είχαν εκδηλωθεί πριν από το 1948 ζητούσαν τη δημιουργία ενός κράτους και ορισμένες από αυτές αντιμετώπιζαν του Εβραίους όπως αντιμετωπίζονται σήμερα οι Παλαιστίνιοι …αυτοδιάθεση…διχοτόμηση κτλ.
Η απόρριψη της ιδέας για ένα κράτος είναι το ιστορικό λάθος που βρίσκεται πίσω από τη σημερινή τραγωδία. Η διακήρυξη ίδρυσης ενός κράτους από ένα μέρος για δικό του όφελος είναι επίσης λάθος, και η ιδέα της διχοτόμησης έχει αποτύχει και θα αποτύχει ξανά.
Πριν από το 1948 οι Εβραίοι αντιμετωπίζονταν όπως ακριβώς και Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονται σήμερα. Ήταν μία μειονότητα στην Παλαιστίνη, στην οποία άλλοτε μιλούσαν για αυτοδιάθεση και άλλοτε για εβραϊκές περιοχές. Οι Παλαιστίνιοι αποτελούσαν την πλειοψηφία, πράγμα το οποίο εξηγεί τον λόγο για τον οποίο απέρριψαν τη γνωστή απόφαση διχοτόμισης του 1947. Μετά το 1948 αυτή η κατάσταση ανατράπηκε: Οι Παλαιστίνιοι έγιναν μειονότητα ως αποτέλεσμα των πολέμων του 1948 και του 1967, οι Εβραίοι έγιναν η πλειοψηφία εντός της περιοχής που ονομάστηκε Ισραήλ με αυταπάτες για αυτονομία, αραβικές περιοχές και διχοτόμηση όπως είχε γίνει προηγουμένως με τους Εβραίους.
Η τελική ιστορική λύση είναι αυτή που προτείνεται στο Λευκό Βιβλίο.
Ο λόγος που οδήγησε στη σύντομη επισκόπηση των διαφόρων αυτών προτάσεων είναι για να αποδειχθεί ότι η ιδέα ενός Παλαιστινιακού κράτους ήταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και ότι η απόρριψη αυτής της λύσης αποτελεί την αιτία της τραγωδίας που πλήττει την περιοχή σήμερα.
Η εναλλακτική του ενός κράτους λύση είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα.
Δύο κράτη : Κίνδυνοι και εσφαλμένες αντιλήψεις
Ένας ισραηλινός ερευνητής και ταξίαρχος, ο οποίος υπηρέτησε ως στρατιωτικός Διοικητής στη Δυτική Όχθη από το 1974 ως το 1976, είπε κάποτε ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνει αποδεκτή η διχοτόμηση της Παλαιστίνης ή η συμφωνία για ξένη διακυβέρνηση στα εδάφη του Ισραήλ. Αιτιολόγησε την εν λόγω άρνηση με τα ακόλουθα γεγονότα, τα οποία, επειδή είναι κρίσιμα, δεν μπορούν να αγνοηθούν :
Η Δυτική Όχθη είναι ορεινή περιοχή πλάτους 50 χιλιομέτρων με υψόμετρο χιλίων μέτρων. Δεσπόζει της ζωτικής σημασίας για το Ισραήλ παράκτια περιοχή πλάτους μόλις 14-20 χμ .Το 67% του πληθυσμού του Ισραήλ ζει σε αυτή την περιοχή, στην οποία βρίσκεται επίσης το 80% των βιομηχανιών του Ισραήλ. Η παρουσία ενός άλλου μέρους στη Δυτική Όχθη αποτελεί μια άμεση απειλή για το ζωτικής σημασίας έδαφος του Ισραήλ, και ως εκ τούτου δε μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Ο ταξίαρχος Mieer Bael μετριοπαθής της σιωνιστικής αριστεράς και μέλος του συμβουλίου της ειρήνης , παρ’ όλ’ αυτά , επιβεβαιώνει και τονίζει , «το δικαίωμα μας στην Δυτική όχθη είναι ιστορικό και πολλοί πιστεύουν ότι είναι (η καρδιά του εβραϊκού έθνους)το δε δικαίωμα μας στη διατήρηση της γης μας είναι ιερό όπως καταγράφεται στα θρησκευτικά και ιστορικά μας ήθη και έθιμα, στα οποία πιστεύει ο λαός του Ισραήλ.»
Το ίδιο επιχείρημα προβάλλεται για τη μη παραχώρηση της Δυτικής Όχθης για ζωτικούς λόγους από τον ταξίαρχο ερευνητή Arie Shalev , ο οποίος λέει: «Αν χάσουμε τη Δυτική Όχθη το βάθος του Ισραήλ μεταξύ Τουλκάρεμ και Νατάνια θα είναι μόνο 15 χλμ. και μεταξύ Καλκιλία και της ακτής Χερτζίλια μόνο 14 χλμ. Επομένως το Ισραήλ θα ήταν εκτεθειμένο μπροστά σε κάθε απειλή λόγω της έλλειψης στρατηγικού βάθους. Σε περίπτωση που θα ξεσπούσε πόλεμος από τη Δυτική Όχθη, το Ισραήλ θα χωριζόταν σε δύο ή τρία μέρη όταν θα έφθανε ένας αραβικός στρατός μέχρι την παραλία».
Ο ίδιος, αναφέρει: Ακόμα και χωρίς κάποιο πόλεμο, το Ισραήλ και ο ισραηλινός εναέριος χώρος θα παρέμενε κάτω από τη συνεχή απειλή από τη Δυτική Όχθη. Περαιτέρω, αναφέρει:«Για να διασφαλιστεί η ασφάλεια του Ισραήλ, η Δυτική Όχθη θα πρέπει να χωριστεί σε τρείς αμυντικές θέσεις, δηλαδή Ghur και ο Ιορδάνης ποταμός/ οι πρόποδες του όρους της Σαμάρειας και η έρημος της Ιουδαίας και οι ψηλότερες κορφές που συνδέουν την Τζενίν, Toπάς, Ναπλούς, τα υψώματα Λαφούνα, τη Ραμάλα, την Ιερουσαλήμ, τη Βηθλεέμ και την Τίκουα. Επιπρόσθετα, αυτή είναι μια προσθήκη στις σταθερές γραμμές άμυνας στα νότια της γραμμής της Γάζας.
Ενάλλου, ο ίδιος αναφέρει : «Οποιαδήποτε περιοχή διαχωρίζει τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς δε θα αποτελεί πηγή ασφάλειας για το Ισραήλ αλλά αντίθετα, θα αποτελεί ένα πηγή διατάραξης της ασφάλειας.»Παρ’ όλ’ αυτά, συνεχίζει, οι πολιτικές του Ισραήλ έχουν δηλητηριάσει τη σιωνιστική ιδέα της μετατροπής της χώρας σε ένα δι-εθνικό κράτος.» Ο καθηγητής Shlomo Enveri, ανέφερε ότι, «η ισραηλοπαλαιστινιακή διαμάχη διαφέρει από όλες τις άλλες διαμάχες του 19ου και του 20ου αιώνα, οι οποίες ήταν κυρίως συνοριακές διαφορές, παρόλο που κάποιες από αυτές κράτησαν πέραν του ενός αιώνα. Παρόλαυτα, η ισραηλο-παλαιστινιακή διαμάχη διαφέρει από όλες αυτές. Είναι μια διαμάχη μεταξύ δύο κινημάτων, το καθένα εκ των οποίων θεωρεί ότι τα ίδια εδάφη του ανήκουν ή αποτελούν μέρος της πατρίδας του Έτσι, οι Παλαιστίνιοι θεωρούν ότι το ούτω καλούμενο Ισραήλ αποτελεί μέρος της πατρίδας τους έστω και αν εξασφαλίσουν τη Δυτική όχθη και τη Γάζα. Από την άλλη πλευρά οι Εβραίοι πιστεύουν ότι η Δυτική Όχθη είναι η Σαμάρεια και η Ιουδαία, και αποτελεί μέρος της πατρίδας τους ακόμα κι αν ιδρυθεί σε αυτή ένα Παλαιστινιακό κράτος Συνεχίζοντας, αναφέρει για τη Δυτική Όχθη ότι αυτή είναι η ιστορική γη των Εβραίων με ένδοξη κληρονομιά και γη της σωτηρίας.
Για τους Άραβες, ο καθηγητής Enveri συνεχίζει, είναι η γη τους, την οποία έχουν κυβερνήσει ως Άραβες και Μουσουλμάνοι από τον 7ο αιώνα, οι πλειοψηφία των κατοίκων είναι Άραβες Μουσουλμάνοι και αποτελεί μέρος, όπως αναφέρει μέρος της ευρύτερης Αραβικής πατρίδας, η οποία εκτείνεται από τον κόλπο μέχρι τον Ατλαντικό ωκεανό, και έτσι δε διαφέρει από την Υεμένη ή το Ιράκ. Αναφέρει επίσης, ότι οι Άραβες την ονομάζουν Παλαιστίνη ή Νότια Συρία. Το σιωνιστικό κίνημα εν αντίθεση, την ονομάζει η γη του Ισραήλ και σρ τέτοια περίπτωση, γράφει, « είτε το ένα από τα δύο κινήματα πρέπει να καταστρέψει το άλλο ή πρέπει να υπάρξει συμβιβασμός.» Ο συμβιβασμός είναι η ίδρυση ενός κράτους για όλους, που επιτρέπει στο κάθε μέρος να ζεί στη διαφιλονικούμενη γη χωρίς να στερείται οποιοδήποτε μέρος της. Και αναφέρει ότι η Αναγνώριση της Παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά τον ορισμό της περιοχής όπου τους επιτρέπεται η δραστηριότητα από το Ισραήλ, το οποίο είναι αντίθετο σε αυτή τη λύση διότι (πιστεύει) δεν πρόκειται για λύση. Και επίσης ο καθηγητής Enveri αναφέρει, «δεν υποστηρίζω την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη και στη λωρίδα της Γάζας, διότι δεν είναι δυνατό να απομονώσεις ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιους που ζουν Ανατολικά της Ιορδανίας από την Παλαιστινιακή τους ταυτότητα. Το Παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Όχθη και στη λωρίδα της Γάζας δεν μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα των προσφύγων, ακόμα και αυτών που βρίσκονται στο Λίβανο και στη Συρία. Συνεχίζοντας, ο Enveri, αναφέρει ότι οποιαδήποτε λύση, η οποία συντηρεί την πλειοψηφία των Παλαιστινίων σε προσφυγικούς καταυλισμούς και δεν προσφέρει μια έντιμη λύση εντός των ιστορικών συνόρων του εδάφους του Ισραήλ /Παλαιστίνης δεν μπορεί να είναι λύση. Ακόμη και αν ιδρυθεί ένα Παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Όχθη και στη λωρίδα της Γάζας και ήταν προετοιμασμένο να ζήσει ειρηνικά με το Ισραήλ έστω και υπό μία ηγεσία φιλειρηνική άλλη από την Οργάνωση Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης ( PLO), δεν θα ήταν λύση, διότι δε μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των προσφύγων και του επαναπατρισμού, ακόμα και αν εξασφάλιζε διαμονή στους πρόσφυγες από το Λίβανο στη Δυτική Όχθη και στη λωρίδα της Γάζας. Η περιοχή δεν μπορεί να απορροφήσει ένα τέτοιο αριθμό κατοίκων.
Ο Yahu Shifat Herkabi, σιωνιστής ερευνητής, λέκτορας πανεπιστημίου, ειδικός στην αραβο-ισραηλινή διένεξη και συγγραφέας πολλών βιβλίων, γράφει:
« Αποδοχή της Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης ενός Παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη δεν είναι τίποτε περισσότερο από τακτική για διευθέτηση της διαφοράς με το Ισραήλ. Θα απαιτούσε περισσότερα. Θα χρειαζόταν αγώνας για την επίτευξη των στόχων της. Αποδοχή ενός κράτους στη Δυτική Γάζα και τη λωρίδα της Γάζας απλώς αναβάλλει τη συνέχιση ενός αγώνα σε μία μεταγενέστερη φάση.
« Οι αποστρατικοποιημένες ζώνες είναι ένα πικρό και αποτυχημένο πείραμα διότι ο έλεγχος τέτοιων περιοχών είναι αδύναμος, πράγμα το οποίο είναι παράγοντας που δημιουργεί διαφορά και όχι σταθερότητα. «Η ίδρυση ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους θέτει επίσης ένα τέλος στο Ισραηλινό όνειρο ενός Μεγαλύτερου Ισραήλ και αναγκάζει τους Παλαιστινίους να παραχωρήσουν το υπόλοιπο της Παλαιστίνης. Το κρατίδιο αυτό θα ήταν εκτεθειμένο σε αυξανόμενη επέμβαση από την Ιορδανία και τους Ισραηλινούς στις εσωτερικές υποθέσεις της, το οποίο θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε βίαιες διενέξεις.
Ο Mati Steinburg, λέκτορας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, γράφει, «συμφωνία πάνω σε ένα σταδιακό στόχο που προβλέπει την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη/ Λωρίδα της Γάζας δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ερμηνευθεί ως παραχώρηση στη θέση του τελικού στόχου… και αναφέρει ότι η διευθέτηση δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα σύντομο στάδιο στα πλαίσια της συμβατικής θεωρίας, η οποία δεν έχει αλλάξει. Αυτός ο σιωνιστής λέκτορας φοβάται ότι αυτή η συμφωνία αυτοδιάθεσης θα εφαρμόζεται στους ούτω καλούμενους ΄Άραβες του Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους της Ιορδανίας.
Η ΡΙΖΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΛΥΣΗ είναι:
Ένα κράτος για τους Εβραίους και τους Παλαιστίνιους (Ισρατήν).
Προϋποθέσεις :
Η επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων και των εκτοπισμένων όπου και αν βρίσκονται και αν το επιθυμούν, διότι δεν επιτρέπεται η μεταφορά Εβραίων που δεν ήταν κάτοικοι της Παλαιστίνης, ούτε αυτοί ούτε οι πρόγονοι τους τη στιγμή που δεν επιτρέπεται αυτό στους Παλαιστίνιους που εκτοπίστηκαν από την Παλαιστίνη στο πρόσφατο παρελθόν μετά το 1948 . Ιδιαίτερα, η λογική αυτή είναι πιο πειστική δεδομένου ότι οι Εβραίοι τονίζουν ότι δεν εκδίωξαν τους Παλαιστινίους άλλα ότι οι Παλαιστίνιοι πίστεψαν τους ισχυρισμούς της προπαγάνδας και εγκατέλειψαν τα σπίτια τους. Είναι αρκετό να τονιστεί ότι ένας από τους πιο γνωστούς φανατικούς, ο Shmuel Katz, μέλος της πρώτης Κνεσέτ, και ηγέτης του κινήματος Γιαχρούτ και της οργάνωσης του εθνικού στρατού, παραθέτει τα λόγια του στρατηγού Glubb Pasha : «Οι Άραβες κάτοικοι κυριεύθηκαν από τρόμο και εγκατέλειψαν τα χωριά τους χωρίς να είχαν εκτεθεί σε οποιαδήποτε απειλή κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Shmuel εισηγείται ότι έτσι είναι που φάνηκε το ψέμα, δηλαδή ότι οι Εβραίοι έδιωξαν με τη βία τους Άραβες από τα χωρία τους. Γράφει, « Οι ανταποκριτές που κάλυψαν τον πόλεμο του 1948, οι περισσότεροι των οποίων ήταν εχθρικοί προς τους Εβραίους, μίλησαν για την Αραβική διαφυγή. Αλλά δεν είπαν ότι η διαφυγή τους ήταν εξαναγκαστική. Ούτε καν το άφησαν να εννοηθεί. Ο Shmuel, έτσι αναγνωρίζει το ασυνήθιστο φαινόμενο, αυτό της διαφυγής. Αναγνωρίζει επίσης ότι έλαβε χώρα σε ευρεία κλίμακα. Αναγνωρίζει περαιτέρω, ότι ήταν μια μαζική διαφυγή των αγροτών , οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν μείνει ριζωμένοι στη γη τους. Ο Shmuel, συνεχίζει, « Οι άνδρες εγκατέλειψαν χωρίς να υπερασπίσουν τα σπίτια τους και το φαινόμενο αυτό της συλλογικής, μαζικής διαφυγής αυτών των Παλαιστινίων απαιτεί μια λογική εξήγηση. Παραθέτει επίσης, τα λόγια των ανταποκριτών της εφημερίδας Times στο Αμάν, που έγραψαν ότι η Συρία, ο Λίβανος, η Ανατολική Ιορδανία και το Ιράκ ήταν «γεμάτοι» από αυτούς που εγκατέλειπαν το Ισραήλ και εξέφραζαν έκπληξη για το πώς διέφευγαν, και γιατί δεν παρέμεναν ή αντιστέκονταν. Ο Shmuel, επίσης αναφέρει τον Emil al- Ghuri, Γραμματέα της Ανώτατης Αραβικής Αρχής, που προσφώνησε την πολιτική επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών στις 17 Νοεμβρίου 1960 με τα ακόλουθα λόγια: «Είναι οι πράξεις τρομοκρατίας των σιωνιστών, συνοδευόμενες από μαζικές δολοφονίες, οι οποίες αποτέλεσαν το λόγο για τη μαζική έξοδο των Αράβων από την Παλαιστίνη. Η διάδοση αυτών των ψεμάτων θα μπορούσε να είχε καταπνιγεί εν τη γενέσει της.
Ο σκοπός που παραθέτουμε αυτά τα σχόλια είναι για να δώσουμε έμφαση σε δύο πράγματα: κατ’αρχήν για να αναγνωρίσουμε ότι μια μαζική έξοδος έλαβε χώρα · και δεύτερον, για να ξεκαθαρίσουμε ότι οι λόγοι για την έξοδο βρίσκονται στη διάδοση των εκφοβιστικών και λανθασμένων ψιθύρων για σφαγές που δεν έγιναν ποτέ, συγκεκριμένα οι διαδόσεις ανέφεραν ότι τα πιο έγιναν στο γνωστό χωριό Ντερ Γιασίν.
Αυτά τα σχόλια και οι αποδείξεις που περιλαμβάνουν- και υπάρχουν πολλά άλλες τα οποία θα μπορούσαν να περιληφθούν- παρουσιάζονται σ’αυτό, Το Λευκό Βιβλίο, για να μας βοηθήσουν να επωφεληθούμε από αυτό και να έρθουμε πιο κοντά στην τελική λύση, διότι η κατάθεση των Σιωνιστών ηγετών, ερευνητών και ουδέτερων παρατηρητών εξυπηρετούν στην καθιέρωση των ακόλουθων:
Πρώτον, ότι οι Παλαιστίνιοι κατοίκησαν σ’ αυτή τη γη και ότι κατείχαν φάρμες και σπίτια εκεί μέχρι το 1948 και το 1967.
Δεύτερον, ότι εγκατέλειψαν τα εδάφη αυτά το 1948, αφήνοντας τις φάρμες και τα σπίτια τους, από φόβο για τις σφαγές, άσχετα αν αυτές οι σφαγές έγιναν ή όχι.
Τρίτον, αυτοί οι διακεκριμένοι ηγέτες και καθηγητές του σιωνιστικού κινήματος, μαζί αυτούς που έλαβαν μέρος στη σύγκρουση του 1948, καταθέτουν ότι οι Εβραίοι δεν εκδίωξαν τους Παλαιστίνιους από την Παλαιστίνη, ούτε από τις φάρμες τους ούτε από τα σπίτια τους στην πραγματικότητα οι Παλαιστίνιοι πίστεψαν τις τρομακτικές διαδόσεις και εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη.
Τέταρτον, ότι αυτοί που έφυγαν δημιούργησαν μια μεγάλη ομάδα, έτσι που η έξοδος ήταν σε μαζική κλίμακα.
Αυτό είναι θετικό- θα μας βοηθήσει στην επίλυση του προβλήματος.
Οι Εβραίοι, δηλαδή, δεν μισούν τους Παλαιστινίους. Δε θέλουν να εκδιώξουν τους Παλαιστινίους από τη γη τους, την Παλαιστίνη. Δεν επέλεξαν να τους σφαγιάσουν, όπως οι ψίθυροι διέδιδαν. Ακόμα και η σφαγή στο Dir Yasin δεν έγινε. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν Παλαιστίνιοι Άραβες που επιτέθηκαν κατά της Παλαιστίνης και διακήρυξαν πόλεμο κατά των Εβραίων.
Για να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να πιστέψουν όλα όσα αναφέρονται πιο πάνω και ας γυρίσουμε πίσω στο αρχικό σημείο, το σημείο της καταγωγής, δηλαδή την επιστροφή των Παλαιστινίων που άφησαν την Παλαιστίνη μεταξύ του 1948 και του 1967. Οι Εβραίοι αναφέρουν ότι δεν εκδίωξαν τους Παλαιστινίους, οι οποίοι διέφυγαν για τους λόγους που αναφέρονται πιο πάνω, που σημαίνει ότι ούτε οι Εβραίοι , που κατέλαβαν τη γη τους, μπορούν να φέρουν ένσταση στους Παλαιστινίους να παραμείνουν εκεί. Αυτό είναι το κλειδί για τη λύση του προβλήματος , δηλαδή η επιστροφή των Παλαιστίνων προσφύγων στην Παλαιστίνη, μέτρο το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα να θέσει τα πάντα πίσω στην σωστή θέση και εφαρμόσει την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, που εκδόθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1948, και η οποία προνοεί στο Άρθρο 11 για την επιστροφή των προσφύγων, στο οποίο δεν μπορεί να υπάρξει νομική βάση ή δικαίωμα για οποιαδήποτε ένσταση.
Για να λύσουμε το πρόβλημα ας διδαχθούμε από τα μαθήματα που μας διδάσκει η ιστορία. Όπως είδαμε, η Παλαιά Διαθήκη και η ιστορία της περιοχής καταγράφουν ότι η Παλαιστίνη αντιμετώπισε διαδοχική μεταφορά πολλών φυλών και λαών. Ήταν περιοχή διενέξεων για το σύνολο των εδαφών, όχι οποιοδήποτε μέρος τους. Οι Παλαιστίνιοι ήταν οι γνήσιοι κάτοικοι – το όνομα Παλαιστίνη προέρχεται από τους Παλαιστινίους- και οι Εβραίοι και το σιωνιστικό κίνημα ονόμαζαν τη γη Παλαιστίνη μέχρι το 1948. Και, όπως αναφέραμε πιο πάνω στο βιβλίο αυτό, κάθε σιωνιστικό κίνημα, τράπεζα ή εβραϊκός σύνδεσμος έφερε το όνομα Παλαιστίνη, μια πρακτική, η οποία, από τη δική τους κατάθεση, συνέχισε μέχρι το 1948.
Επομένως, και όπως είπαμε προηγουμένως, και όπως η ιστορία της περιοχής ξεκαθαρίζει, κανένας, δεν έχει το δικαίωμα να παραχωρεί στον εαυτό του όλη την Παλαιστίνη ή βέβαια το δικαίωμα να παραχωρεί μέρος της Παλαιστίνης σε κάποιον άλλον.
Η αναπόφευκτη αποτυχία της διαίρεσης
Δύο γειτονικά Κράτη
1- Πρώτον, οι δύο χώρες αυτές δεν είναι γειτονικές, αλλά πλεγμένες και κομματιασμένες από γεωγραφική και δημογραφική άποψη.
2- Το βάθος του ούτω καλούμενο Ισραήλ αφού ιδρυθεί ένα άλλο κράτος στη Δυτική Όχθη είναι 14 χλμ. μόνο, και οι Ισραηλίτες δεν θα επιτρέψουν το κράτος τους να έχει 14 χλμ. βάθος μόνο.
3- Όλες οι παράλιες πόλεις θα βρίσκονται στο έλεος πεδινού πυροβολικού από οποιοδήποτε σημείο των συνόρων με τη Δυτική Όχθη.
4- Πρέπει να ληφθούν υπόψη τα όσα αναφέρθηκαν στην παράγραφο του βιβλίου αυτού κάτω από τον τίτλο «Δύο κράτη- κίνδυνος και λανθασμένες αντιλήψεις.
5- Οποιαδήποτε νεκρή ζώνη θα αποτελέσει πηγή διατάραξης της ασφάλειας και όχι πηγή ασφάλειας ως επίσης και αντικείμενο διένεξης με σκοπό την κυριαρχία πάνω σ’ αυτή ή την εκμετάλλευση της. Τέτοιες περιοχές έχουν δημιουργήσει στην παγκόσμια ιστορία αιτία πολλών πολέμων και διενέξεων.
6- Οι Παλαιστίνιοι δεν θα δεχθούν τη δημιουργία ενός κρατιδίου. Αντίθετα θέλουν ένα εξοπλισμένο κράτος ικανό να αυτόαμυνθεί. Το κράτος αυτό θα έχει κάθε δικαίωμα να εξοπλίζεται κατά το ίδιο επίπεδο με το γειτονικό του κράτος. Αυτό αποτελεί ένα φυσικό και νόμιμο δικαίωμα, κάτι που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς.
7- Ολόκληρη η περιοχή από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τη Μεσόγειο θάλασσα σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετά μεγάλη για δύο κράτη.
8- Η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας δεν είναι αρκετά μεγάλες για να εγκατασταθούν οι πρόσφυγες ακόμη και αυτοί που βρίσκονται στο Λίβανο και τη Συρία χωρίς να αναφέρουμε αυτούς που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε άλλες περιοχές του κόσμου.
9- Υπάρχει το πρόβλημα των πρόσφατα εκτοπισθέντων. Που θα πάνε; Η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας δεν είναι τα εδάφη αυτών που έχουν εκτοπισθεί από άλλες περιοχές.
10- Το ούτω καλούμενο κράτος του Ισραήλ δεν είναι αρκετά μεγάλο για να δεχθεί νέους μετανάστες.
11- Αφομοίωση ήδη υπάρχει και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μοντέλο για τα δύο μέρη για να αφομοιωθούν σε ένα κράτος. Αυτό αποτελεί, προς το παρόν, τη βάση για την ολοκλήρωση της δημιουργίας ενός κράτους. Υπάρχουν έναν εκατομμύριο Παλαιστίνιοι στο ούτω καλούμενο κράτος του Ισραήλ που έχουν Ισραηλινή υπηκοότητα, συμμετέχουν στα πολιτικά δρώμενα μαζί με τους Έβραίους και σχηματίζουν πολιτικά κόμματα. Με το πέρασμα του χρόνου ο αριθμός τους θα αυξηθεί από ένα εκατομμύριο σε πολλά εκατομμύρια. Παράλληλα υπάρχουν οι ούτω καλούμενοι Ισραηλινοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Αν οι Εβραίοι στους οικισμούς αριθμούν σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες, με το πέρασμα του χρόνου θα αυξηθούν σε εκατομμύριο. Το ούτω καλούμενο Ισραήλ μετά το 1947 δεν αποτελεί κράτος των Εβραίων μόνο. Υπάρχουν και Χριστιανοί, Καθολικοί Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Δρούζοι Μουσουλμάνοι, Άραβες, Ισραηλινοί, Φαλάσια ( Αιθίοπες Εβραίοι).
12- Η ύπαρξη του ενός μέρους στηρίζεται στην ύπαρξη του άλλου. Τα εργοστάσια των ισραηλινών στηρίζονται στους Παλαιστίνιους για τη λειτουργία τους και τα αγαθά και οι υπηρεσίες ανταλλάσσονται μεταξύ των μερών.
13- Ο γνωστός σιωνιστής ( Mieer Bael),του οποίου οι απόψεις έχουν παρατεθεί στο βιβλίο αυτό, επαναλαμβάνει : « Κάθε χρόνο οι δύο κοινότητες ( δηλαδή οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι ) αφομοιώνονται όλο και περισσότερο. Από τη μία αυτή η αφομοίωση γίνεται μέσω του Εβραϊκού εποικισμού στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας, και από την άλλη, σύμφωνα με τον Bael ,η αφομοίωση οδηγείται περαιτέρω με την μαζική εξάπλωση του αραβικού εργατικού δυναμικού σε όλες τις περιοχές του Ισραήλ. Σε κάθε οικοδομή, σε κάθε κομμάτι γης που καλλιεργείται, σε κάθε εργοστάσιο που χρειάζεται εργάτες, σε κάθε εστιατόριο, σε κάθε ξενοδοχείο, σε κάθε δημοτική υπηρεσία καθαριότητας και σε κάθε δημόσια υπηρεσία δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι από όλες τις περιοχές της χώρας εργάζονται επί καθημερινής βάσεως- νεαροί Παλαιστίνιοι από τη Ναπλούς, τη Γάζα, την Τίμπα, τη Γαλιλαία και τη Χεβρώνα.
Δεδομένων των πραγμάτων, θα ήταν απλά μη βιώσιμο και μη πρακτικό να διαιρεθεί η Παλαιστίνη σε δύο κράτη. Με τη διαίρεση δεν θα υπήρχε κράτος ονομαζόμενο Ισραήλ, ούτε θα υπήρχε κράτος ονομαζόμενο Παλαιστίνη. Αυτοί που υποστηρίζουν τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, είτε αγνοούν τη φύση της περιοχής και τη δημογραφική της κατάσταση ή θέλουν να απαλλαχθούν από το πρόβλημα και να το θέσουν στα χέρια των Εβραίων και των Παλαιστινίων. Μπορεί να φαίνεται ότι έχουμε λύσει το πρόβλημα αλλά αυτή τη στιγμή θα ήμασταν ανειλικρινείς και θα έχουμε βάλει τα θεμέλια μιας νέας διένεξης.
Η γη των προγόνων και η γη της επαγγελίας
Οι Παλαιστίνιοι θεωρούν τις παράλιες πόλεις Άκα, Χαϊφα, Γιάφα και άλλες ως τις πόλεις τους, ως τη γη των προγόνων τους, η οποία πέρασε από γενιά σε γενιά. Ζούσαν εκεί στο πρόσφατο παρελθόν και η απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Από πού προέρχονται οι κάτοικοι των καταυλισμών της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδα της Γάζας. Δεν κατάγονται από τη Δυτική Όχθη ή τη Λωρίδα της Γάζας αλλά κατέφυγαν εκεί μετά τον ούτω καλούμενο πόλεμο του 1948.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα αποδεχθούν ποτέ τίποτα λιγότερο από τη γη των προγόνων τους, την οποία εγκατέλειψαν το 1948. Όσο για τους πρόσφυγες που ζουν στους καταυλισμούς του Λιβάνου και της Συρίας, που είναι η γη τους, η γη των προγόνων τους ; Και τι γίνεται με τους Παλαιστίνιους της διασποράς ; Όσο για τους Εβραίους, αυτοί πιστεύουν ότι η Δυτική Όχθη είναι η ιερή γη τους και η καρδιά του Εβραϊκού Έθνους. Δεν την ονομάζουν Δυτική Όχθη αλλά Ιουδαία και Σαμάρεια. Πως είναι τότε δυνατό να στερούμε τους ανθρώπους από τη γη των προγόνων τους ; Πως μπορούμε να τους στερήσουμε από τη γη η οποία είναι ιερή γι’ αυτούς;
Ο Alov Harabin, σιωνιστής ερευνητής γράφει ότι « το πρόβλημα αφορά τη σύγκρουση δύο λαών γύρω από τη κυριότητα ενός εδάφους». Ο Chaim Weizmann είπε τη γνωστή του έκφραση τη δεκαετία του τριάντα : « Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο πλευρές έχουν δίκαιο».
Πως μπορούμε να ανταλλάξουμε τη μία για την άλλη ; Απλά δεν είναι δυνατό ούτε επιτρεπτό διότι οι Εβραίοι, ειδικά οι θρησκευόμενοι, δεν θα δεχτούν οποιοδήποτε υποκατάστατο για έδαφος το οποίο, κατά τη άποψη τους, είναι ιερό και οι Παλαιστίνιοι , ειδικά οι σκληροπυρηνικοί, δεν δέχονται ούτε και αυτοί οποιοδήποτε υποκατάστατο για τη γη των προγόνων τους. Αν ιδρυθούν δύο κρατίδια η κάθε πλευρά θα συν
Βλέπε και το σχετικό βίντεο
https://www.youtube.com/watch?feature=player_profilepage&v=N9MhB2X2xUY
Siehe auch
Gaddafis Weißbuch zur Lösung des Nahostkonflikts
Einsamer Streiter für die gute Sache
Wie viele andere Diktatoren mit Sendungsbewusstsein hat sich auch Muammar al-Gaddafi als Autor politisch-philosophischer Schriften betätigt. Sein Buch zur Lösung des Nahostkonflikts verblüfft durch kühne Thesen und einen faktenfreien Zugang zur Geschichtsschreibung, schreibt Günther Orth.