Το φιλμ της Βουλγάρας σκηνοθέτριας Adela Peeva δείχνει καθαρά, ότι οι κάτοικοι των χωρών της Βαλκανικής έχουν μεγαλώσει με συγκεκριμένες ιδέες για την κουλτούρα τους, την καταγωγή τους και τον τόπο τους, που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Μας δείχνει επίσης το πόσο η διαμορφωθείσα κουλτούρα, το λεγόμενο Narrativ, στεκεται εμπόδιο στο να δούμε τα πασιφανή ίχνη που μαρτυρούν συνάφειες και ομοιότητες με τους γείτονές μας.
Από χρόνια τώρα ήθελα να γράψω για το φιλμ της Βουλγάρας σκηνοθέτριας Adela Peeva „Whose is this song“ („Σε ποιόν ανήκει αυτό το τραγούδι;“, στα βουλγαρικά „Чия е тази песен“?) αλλά όλο και το ανέβαλλα. Ο λόγος είναι, ότι το φιλμ αυτό, που προσωπικά θεωρώ σαν μια συμβολή διαφωτισμού στα στραβοβαλμένα εθνικά μας θέματα, μπορεί, αν δεν ιδωθεί σωστά, να πυροδοτήσει αισθήματα εθνικισμού και αρνητικές αντιδράσεις, επισύροντας ακόμη και την κατηγορία της αντεθνικότητας.
Τώρα όμως αποφάσισα να το κάνω, γιατί η κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, δεν σηκώνει πλέον διστακτικότητες και αναβολές. Δεν είναι μόνο οι γάμοι ομοφυλοφίλων, η αλλαγή φύλου, οι κυβερνώντες πολιτικοί που πριν ήσαν αναρχικοί, καταληψίες ή τρομοκράτες, τα αλόγιστα δάνεια και τα Μνημόνια που έκαναν την Ελλάδα ένα χρεωκοπημένο Failed State, οι Μουσουλμάνοι της Ασίας και της Μέσης Ανατολής, που τρέχοντας να πάνε στον παράδεισο της Μέρκελ ξέμειναν στην Ελλάδα και κουμαντάρονται όχι από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά από ξένες και ντόπιες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που χρηματοδοτεί ο Σόρος και οι συνάδελφοί του.
Το κυριότερο είναι, ότι με την έξαρση των αποσχιστικών κινημάτων και την πολιτική της „Ευρώπης των περιοχών“ που προωθείται ήδη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως βλέπουμε στα αποσχιστικά κινήματα στην Καταλονία, την Κορσική, την Βόρεια Ιταλία ή το Νότιο Τιρόλο (που υποστηρίζει και ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτριος Παπαδημούλης), διαφαίνεται ο κίνδυνος να απωλεσθεί η Θράκη, η Κρήτη και αργότερα ίσως και η Ήπειρος.
Ήρθε λοιπόν η ώρα για κάποιες πρώτες ερμηνείες του προβλήματος που μας έθεσε επί τάπητος η Adela Peeva με το „Σε ποιόν ανήκει αυτό το τραγούδι;“: Για την σχέση ανάμεσα στον διαμελισμό της Αυτοκρατορίας του Οσμάν από τις λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, ιδίως Ανγκλία και Γαλλία, και την ίδρυση τυπικά ανεξάρτητων εθνικών κρατών, που στην πραγματικότητα έγιναν για να είναι αποικίες των Δυνάμεων αυτών, δηλαδή του σιωνιστικού Ηγεμόνα, που από τότε βρίσκονταν από πίσω τους, μην ξεχνάμε και το ποιος χρηματοδότησε την επανάσταση του 21, ποιός έβαλε να δολοφονήσουν τον Καποδίστρια, ποιος ίδρυσε την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος…
Είναι αδήριτη ανάγκη να ξεκαθαριστεί, το εάν τα κράτη αυτά δημιουργήθηκαν, όπως μάθαμε, ύστερα από ηρωικές επαναστάσεις εναντίον των τυράννων τους ή ύστερα από αποσχιστικά κινήματα που υποκινήθηκαν από την τότε Ευρώπη, οι συνέπειές τους όμως με τους πολέμους και τις εθνοκαθάρσεις που ακολούθησαν και ξερίζωσαν πληθυσμούς από τις εστίες τους για να γίνει δυνατή μια σχετική ομογενοποίηση των πληθυσμών που απετέλεσαν το εκάστοτε έθνος είναι γνωστές σε όλους. Αν επίσης δικαιολογείται ο όρος Τουρκοκρατία για την Αυτοκρατορία του Οσμάν, δεδομένου ότι τα σύνορα των κρατών που δημιουργήθηκαν με την διάλυσή της και ο μονοκύτταρος χαρακτήρας τους έφερε την περιφέρειά τους σε μαρασμό, αφού στην Ελλάδα διεκόπη η επικοινωνία και το εμπόριο της περιφέρειας με τις όμορες χώρες, με αποτέλεσμα μια υδροκέφαλη πρωτεύουσα και καταστροφή της μέχρι τότε ανθούσας βιοτεχνίας (Αμπελάκια), γεωργίας, κτηνοτροφίας και του εμπορίου, όπως μαρτυρούν οι πολλές μισοκατεστραμμένες γέφυρες στην ‘Ήπειρο, Μακεδονία και Θράκη, που από τότε έχασαν τον σκοπό για τον οποίο χτίστηκαν. Μήπως λοιπόν θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την ιδέα που έχουμε για τα δήθεν ανεξάρτητα αυτά κράτη και να ερευνήσουμε, μήπως ακόμη και σήμερα λειτουργούν για τους σκοπούς, για τους οποίους ιδρύθηκαν, να είναι δηλαδή αποικίες των Μεγάλων Δυνάμεων της Δύσεως και στην πραγματικότητα του σιωνιστικού Ηγεμόνα που την ελέγχει και τέλος να διερωτηθούμε, το τι δέον γενέσθαι;
Λίγα για την Αυτοκρατορία του Οσμάν
Στην πολυθρησκευτική, πολυφυλετική και πολυπολιτισμική Αυτοκρατορία του Οσμάν (τουρκικά Osmanlı İmparatorluğu), που στην Ελλάδα αναφέρεται με τον όλως λανθασμένο δυτικοευρωπαϊκό όρο Ottoman Empire, Οθωμανική Αυτοκρατορία (ιδρυτής της δεν ήταν κάποιος Otto, αλλά ο Οσμάν I. -1258–1324/26) ή ως Τουρκοκρατία, ζούσαν, εκτός από τους Μουσουλμάνους, οι τρείς θρησκευτικές κοινότητες (millet) των Rûm (Ρωμαίων, Ρωμιών), των Αρμενίων και των Εβραίων. Κάθε μία από αυτές είχε τον εκκλησιαστικό αρχηγό της, τον Πατριάρχης των Rûm και τον Πατριάρχη των Αρμενίων για τους Χριστιανούς και τον Hahambaşı για τους Εβραίους, ενώ ηγέτης των Μουσουλμάνων ήταν ο Χαλίφης. Να τονίσω δε, ότι στην θρησκευτική κοινότητα των Rûm ανήκαν όλοι η χριστιανοί των Βαλκανίων, της διοικητικής Επαρχίας Rūm–ili ή Rūm-ėli (Επαρχία ή Χώρα των Ρωμαίων), που στα τελευταία, προεπαναστατικά χρόνια ονομάσθηκαν Έλληνες, όπως φαίνεται και από την προκήρυξη „Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος“ που κυκλοφόρησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης το 1821 στην Μολδοβλαχία: „Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες!… “.
Οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι, ως κάτοχοι θρησκευτικών βιβλίων (ahl al-kitab) βρισκόντουσαν σύμφωνα με τον θρησκευτικό νόμο του Ισλάμ, την Σαρία (Sharia) και εφ’ όσον αναγνώριζαν την κυριαρχία του (Κοράνιο, Σούρα 9, Στίχος 29) υπό την προστασία του Σουλτάνου (dhimmi), πλήρωναν όμως γι’ αυτό τον κεφαλικό φόρο dschizya (που στην Ελλάδα λέγεται χαράτσι). Οι κοινότητες αυτές είχαν μια θρησκευτική και κοσμική αυτονομία, τους επιτρέπονταν να επιλέγουν τους εκκλησιαστικούς τους ηγέτες και να ρυθμίζουν μόνοι τους τις κοινωνικές τους υποθέσεις. Να σημειώσω δε, ότι μια παραλλαγή του συστήματος της Σαρίας, με εξαίρεση την εκλογή θρησκευτικών ηγετών, εφαρμόζει ακόμη και σήμερα το Ελληνικό κράτος για τους Μουσουλμάνους της Θράκης!
Ο πολυφυλετικός, πολυθρησκευτικός και πολυπολιτισμικός συγκρητισμός της Αυτοκρατορίας του Οσμάν λειτούργησε για σχεδόν 450 χρόνια, επιφέροντας την εξομοίωση των ηθών και εθίμων, της ψυχοσύνθεσης των ατόμων και γενικά της κουλτούρας, όπως και της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας στο μεγαλύτερο μέρος της Αυτοκρατορίας, πράγματα που βλέπουμε ακόμη και σήμερα (εκεί όπου έμειναν) στα Βαλκάνια, την Τουρκία και την Μέση Ανατολή: στο φαγητό, την μουσική, το θυμικό κ.λπ.. Όμως από τον 16. Αιώνα και ύστερα από τις επεμβάσεις των ευρωπαϊκών κρατών στα εσωτερικά της Αυτοκρατορίας με σκοπό τον έλεγχο, τον διαμελισμό της και την δημιουργία μικρών, αδύναμων κρατών, αρχίζει να διαφοροποιείται, επιφέροντας την βαθμιαία παρακμή της.
Η παρακμή ξεκίνησε με τις λεγόμενες διομολογήσεις (capitulations), ένα είδος ετεροδικίας, που συνήφθησαν μεταξύ της Μεγάλης Πόρτας και της Γαλλίας και Ρωσίας και με τις οποίες πολλοί Ρωμιοί απέκτησαν ξένες υπηκοότητες και ασχολήθηκαν με το εμπόριο σαν μεσάζοντες ή καραβοκύρηδες. Μετά την Γαλλική Επανάσταση του 1789 και τις ιδέες για ελευθερία, ανεξαρτησία και εθνικά κράτη που άρχισαν να διαδίδονται στην Αυτοκρατορία από Ρωμιούς που ζούσαν στο εξωτερικό και είχαν γίνει μέλη διαφόρων Μυστικών Εταιρειών και στοών Πεφωτισμένων (Illuminati) όπως οι Καρβουνιάρηδες (Carbonari), η Φιλική Εταιρεία, η Εταιρεία των Φιλοδίκαιων, Εταιρεία Αδελφότης κ.λπ., η κατάσταση χειροτέρεψε. Οι Σουλτάνοι, ανησυχώντας για τις δραστηριότητές αυτές και την αυξανόμενη επιρροή των ξένων και τις δράσεις πολλών υπηκόων τους, προσπάθησαν να ανακόψουν την κατρακύλα με μεταρρυθμίσεις που τους συμβούλευαν οι πονηροί Φράγκοι. Ματαίως όμως, γιατί όσο περισσότερες μεταρρυθμίσεις, τόσο μεγαλύτερος ο κατήφορος που είχαν πάρει. Και η τελική καταστροφή ήλθε με το Tanzimat, την αναδιοργάνωση του κράτους, που ξεκίνησε με τον Σουλτάνο Mahmut II. (1808–1839) και προέβλεπε τον εκσυγχρονισμό της κυβέρνησης, της διοίκησης, του στρατιωτικού συστήματος, της οικονομίας καθώς την κατάργηση του συστήματος των θρησκευτικών κοινοτήτων (millet), που άνοιξαν τον δρόμο για την δημιουργία εθνικιστικών και αποσχιστικών κινημάτων και την δημιουργία δήθεν ανεξάρτητων κρατών, που οδήγησαν στην διάλυση της Αυτοκρατορίας. Και επειδή η Νότια Αμερική, η Ασία και η Αφρική είχαν πλέον διανεμηθεί και ο όρος αποικία δεν ήταν πλέον του συρμού, δόθηκε στις νέες κατακτήσεις των Ευρωπαίων μια δημοκρατική πρόσοψη ως νομιμοποίηση της αποικιακής τους κατάστασης.
Η παραφροσύνη των εθνικισμών
Για την σχετική ιδεολογία αντιγράφω από την Χριστίνα Κουλούρη: „Στην Ελλάδα σήμερα, η περίοδος που εκτείνεται από την άλωση τής Κωνσταντινούπολης ως την ελληνική επανάσταση και αποκαλείται παραδοσιακά „Τουρκοκρατία“, αποτελεί, σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, την πιο σκοτεινή, δηλαδή την „μη ένδοξη“ περίοδο τής ελληνικής ιστορίας. Σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες ιστορικές περιόδους (αρχαιότητα, Βυζάντιο, σύγχρονη εποχή), όπου το έθνος εμφανίζεται να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, η Τουρκοκρατία, ως περίοδος δουλείας, σημαίνει παθητική συνέχεια τού έθνους, το οποίο, υπόδουλο, αρκείται στη συντήρησή του. Η παθητικότητα αυτή δεν συνεπάγεται ωστόσο, ουδέτερη ή αδιάφορη αντιμετώπιση εκ μέρους τής ιστοριογραφίας. Αντίθετα, η ιστοριογραφική εικόνα τής Τουρκοκρατίας χρωματίζεται με έντονο συναισθηματισμό και συγκινησιακή συμμετοχή. Η εξύψωση τής ελληνικής επανάστασης σε μέγιστο γεγονός τής εθνικής συνέχειας σήμαινε την αναδρομικά τελεολογική ερμηνεία τής Τουρκοκρατίας: οι τέσσερις „σκοτεινοί αιώνες“ θεωρήθηκαν κυρίως η προετοιμασία τής εξέγερσης, λόγω των δεινών, των καταπιέσεων και των στερήσεων, που σήμαινε γιά το ελληνικό έθνος η ξένη κυριαρχία. Η οθωμανική περίοδος ερμηνεύθηκε λοιπόν, κατ‘ εξοχήν εθνοκεντρικά, από τη σκοπιά τού „καταπιεσμένου“ έθνους, και το οθωμανικό κράτος παρουσιάστηκε αποκλειστικά ως ένας μηχανισμός καταπίεσης. Η ιστοριογραφική αυτή παράδοση δημιουργήθηκε τον περασμένο αιώνα στο πλαίσιο τού εθνικού κράτους, δεδομένου, ότι η ελληνική ιστοριογραφία, επηρεασμένη από τα ρεύματα τού ρομαντισμού και τού θετικισμού, αλλά και από τον θριαμβεύοντα εθνικισμό, αναπτύχθηκε ως εθνική ιστοριογραφία. Η επιστημονική, ακαδημαϊκή ιστοριογραφία, αλλά και οι εκλαϊκευτικές μορφές της, όπως είναι τα σχολικά εγχειρίδια, αναπαρήγαν το ίδιο σχήμα και μέσα στον 20ό αιώνα. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ότι παρ‘ όλο, που ως τέλος τής Τουρκοκρατίας αναφέρεται το 1821, γιά ένα μεγάλο μέρος των ελληνικής συνείδησης πληθυσμών το πραγματικό ιστορικό τέλος υπήρξε το 1922“ (Χριστίνα Κουλούρη: „Η άρνηση του οθωμανικού παρελθόντος μας“).
Σε ποιόν ανήκει αυτό το τραγούδι;
Το ότι οι τέσσερις „σκοτεινοί αιώνες“ της „Τουρκοκρατίας“ δεν ήταν τόσο σκοτεινοί, αλλά σκοτείνιασαν με τους εθνικισμούς που καλλιέργησε η σιωνιστική Δύση για τον διαμελισμό της Αυτοκρατορίας του Οσμάν, φαίνεται από το φιλμ της Adela Peeva „Whose is this song“, στα βουλγαρικά „Чия е тази песен“?
Η ιστορία του έχει εν συντομία ως εξής: η Adela Peeva βρίσκεται σε μια ταβέρνα στην Κωνσταντινούπολη μαζί με φίλους και γνωστούς, έναν Έλληνα, έναν Τούρκο, έναν Σέρβο και έναν Σκοπιανό, όταν ξαφνικά ακούει ένα τραγούδι, που ο καθένας της παρέας το θεωρεί σαν τραγούδι της χώρας του. Αποφασίζει λοιπόν να επισκεφτεί την Βουλγαρία, την Τουρκία, την Ελλάδα, την Αλβανία, τη Σερβία και την Βοσνία, για να ακούσει το τραγούδι από τους ανθρώπους, που το θεωρούν σαν την „δική του μουσική“. Στην Σερβία, φερ’ ειπείν, ο παππούς Branko τάχασε, όταν άκουσε, ότι το „τραγούδι του“ προέρχεται από τη Βοσνία … ή ίσως από την Τουρκία; Ή μήπως είναι ένα τραγούδι για το Ισλάμ; Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Η σκηνοθέτρια βρέθηκε μάλιστα αντιμέτωπη με την κατηγορία της εχθρότητας εναντίον των Σέρβων.
Γράφει ο Daniel Roters: „Θρύλοι σφυρηλατούνται και όλοι διακηρύσσουν ένα τραγούδι σαν το δικό τους, σαν αυτό να είναι χαραγμένο στις πλάκες του Μωυσή. Η αλήθεια είναι, δυστυχώς, ότι η εξέλιξη αυτή άρχισε με τους Βαλκανικούς πολέμους. Ο πολιτισμός είχε παραδοθεί στην πολιτική! Στη δεκαετία του ’60 και του ’70 το κλασικό τραγούδι της Βοσνίας, η σεβνταλίνκα, έφερνε στους Σέρβους, Βόσνιους και Κροάτες της Βοσνίας που το ακούγανε πιασμένοι χέρι-χέρι λυγμούς και δάκρυα, αλλά ο πόλεμος τα άλλαξε όλα. Ο χώρος μιας συναυλίας, οι τραγουδιστές, η σύνθεση της ορχήστρας, ακόμη και η επιλογή των τεχνικών μέσων μπορεί να είναι για πολλούς παρανοϊκούς ανθρώπους μια ένδειξη των πολιτικών φρονημάτων, της καταγωγής ή της πίστης, που μπορείς να διακρίνεις γρήγορα τον φίλο από τον εχθρό“.
„Με βάση ένα τραγούδι, η Adela Peeva δείχνει, τι συμβαίνει, όταν ο πολιτισμός παγιδεύεται από την πολιτική και οι άνθρωποι παρασύρονται και χρησιμοποιούνται από άλλους. Ένα τραγούδι ήταν πριν μόνο όμορφο, αλλά ξαφνικά μπορεί κανείς να ακούσει καθαρά, ότι αν μία λέξη αντικατασταθεί από μια άλλη, έχουμε ένα δράμα. Αν δεν επρόκειτο για ένα όμορφο κορίτσι από την Ανατολή, αλλά για μια προειδοποίηση του χότζα, τότε θα πρόκειται για μία καταστροφή. Όμως και ακόμη αν τουλάχιστον συμφωνούσαμε για το κορίτσι, τότε θα σπεκουλάραμε, για το αν ήταν μια ξανθιά και γαλανομάτα, ή μια κοπέλα με μάτια σαν ζαρκάδι, που κάνει τις καρδιές των ανδρών να χτυπούν πιο γρήγορα“.
(Από το άρθρο του Daniel Roters „Beim Gehen nach Üsküdar fragte ich mich: Wem gehört dieses Lied?“ Ein (Light-)Artikel über Musik, Nationalismus und Migration. Μετάφραση από τα γερμανικά: ΕΣ).
Σ΄ολο τον κόσμο
Ακολουθούν σύνδεσμοι με μερικές διαφορετικές παραλλαγές του τραγουδιού από όλο τον κόσμο. Συχνά με την προσθήκη, ότι το τραγούδι είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι της χώρας. Με εξαίρεση τα παραδείγματα από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.
Τουρκία – „Üsküdar’a gider iken“ (Katibim)
Βουλγαρία – Whose is this song – Bulgarian input
Σερβία – Chalgia Moisey Petrovich – Ruse kose tsuro imash
Βοσνία/Τουρκία Anadolka
Ένας Τούρκος τραγουδιστής με ρίζες από την Βοσνία τραγουδάει στην τουρκική τηλεόραση την βοσνιακή εκδοχή “Anadolka“, ένα κορίτσι από την Ανατολία.
Βοσνία – Anadolku
Από το σταθμό της Adela Peeva στο Σεράγεβο. Εδώ στο κείμενο προστέθηκε „στο όνομα του Μωάμεθ“.
FYROM – „More momce bre budalo bre“ (αχ μωρέ ανόητε νεαρέ) του Tose Proeski
Εδώ πρόκειται για έναν νεαρό, που δεν ξέρει να εκτιμήσει την ωμορφιά μιας κοπελλας από το Τέτοβο.
Ελλάδα „ΑΠΟ ΞΕΝΟ ΤΟΠΟ“
Το δεύτερο μέρος τραγουδήθηκε στα Τουρκικά ενώ στην ορχήστρα προστέθηκε, ως είθισται σήμερα, και το αραβικό μπουζούκ, στα ελληνικά μπουζούκι.
Στα αραβικά από τον Ilham al Madfai από το Ιράκ.
Αίγυπτος – „Ban â t Iskanderiya (Κορίτσι από την Αλεξάνδρεια) με τον Mohammed ElBakkar
Ιαπωνία – „ウスクダラ“ („Üsküdar“)
Mε την Sizzle Ohtaka – Απίστευτο και όμως αληθινό!
USA – „Uska Dara – A Turkish Tale“
Mε την Eartha Kitt
Deutschland – „Rasputin“
Mε τους Boney M
Αντί επιλόγου
Πόσο άραγε έχει αλλάξει η ιστορία των Βαλκανίων και η γενική κατάσταση στην περιοχή ύστερα από την διάλυση της πολυθρησκευτικής, πολυφυλετικής και πολυπολιτισμικής Αυτοκρατορίας του Οσμάν και την δημιουργία εθνικών κρατών; Σε ποιο κράτος των Βαλκανίων έχει ξεκινήσει μια συζήτηση όχι για τους αγώνες των ηρώων της σχετικής επανάστασης, αλλά γι’ αυτούς που υποκινούσαν και χρηματοδοτούσαν τους ήρωες των επαναστάσεων; Για το ποιός κατηγορούσε τους Σουλτάνους και κατηγορεί μέχρι σήμερα αρχηγούς κρατών σαν δικτάτορες που καταπιέζουν τους υπηκόους τους, για το ποιός παρακινούσε τότε – και παρακινεί μέχρι και σήμερα – θρησκευτικές και φυλετικές έριδες, υποσχόμενος στους δήθεν καταπιεσμένους, ότι αν ξεσηκωθούν θα αποκτήσουν την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την Δημοκρατία τους, όπως διαβάζουμε και βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση να συμβαίνει παντού στον κόσμο, στην Σοβιετική Ένωση, την Γιουγκοσλαβία, την Λιβύη χθες, την Συρία και το Ιράκ σήμερα; Και τι κέρδος έχουν οι πληθυσμοί που ξεσηκώνονται εκτός από αιματηρούς πολέμους, νεκρούς και καταστροφή της περιουσίας του τόπου τους;
Το που οδηγούν οι εθνικισμοί και τα ξεσηκώματα το είδαμε όχι μόνοι από τον διαμελισμό της Αυτοκρατορίας του Οσμάν, αλλά και από τους διαμελισμούς μικρών και μεγάλων κρατών όπως η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία, και τις προσπάθειες που γίνονται από τα πρωτοπαλίκαρα του Σιωνιστικού Ηγεμόνα σήμερα για τον διαμελισμό της Συρίας και του Ιράκ. Και πιο κοντά μας και περισσότερο ανησυχητικές οι αποσχιστικές προσπάθειες που γίνονται στην Ισπανία με την Καταλονία, στην Ιταλία με το Νότιο Τιρόλο με τις διακριτικές ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ, που για μας ενέχουν τον κίνδυνο απώλειας της Θράκης ή της Κρήτης. Παντού με ήρωες που πολεμούν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία και τα εκάστοτε εγχώρια όργανα του Σιωνισμού, που στην Ελλάδα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι λεβέντες με πουλημένες συνειδήσεις και μπερδεμένα μυαλά σαν τον Παπαδημούλη, τον Δημητρά και ένα σωρό άλλοι.
Το φιλμ της Peeva μας δείχνει καθαρά, ότι οι κάτοικοι των χωρών της Βαλκανικής έχουν μεγαλώσει με συγκεκριμένες ιδέες για την κουλτούρα τους, για καταγωγή τους και για τον τόπο τους και έχουν εμποτισθεί με μίσος για τους κατοίκους των γειτονικών λαών τους, που τους θεωρούν σαν κλέφτες των πατρώων χωμάτων. Μας δείχνει επίσης το πόσο η διαμορφωθείσα κουλτούρα στεκεται εμπόδιο στο να δούμε τα πασιφανή ίχνη που μαρτυρούν συνάφειες και ομοιότητες με τους γείτονές μας.
Μια κριτική, ένα άρθρο, μια ανάλυση, δεν έχουν ποτέ νόημα, αν στο τέλος δεν προτείνουν λύσεις για τα προβλήματα που πραγματεύονται. Οι δικές μου προτάσεις για την χώρα μας είναι, ότι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις ιδέες, που έχουν ριζώσει μέσα μας και ιδιαίτερα την προγονοπληξία, που στέκεται εμπόδιο στο να δούμε ποιοί πραγματικά είμαστε και γιατί νομίζουμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε. Αυτό προϋποθέτει όμως την χειραφέτησή μας απέναντι σ‘ αυτούς που μας δημιούργησαν σαν κράτος και σαν λαό, διαμελίζοντας την Αυτοκρατορία του Οσμάν. Δύσκολο βέβαια, γιατί αυτοί φρόντισαν να δημιουργήσουν στο ιδρυθέν κράτος θεσμούς, που μας συνδέουν απόλυτα με τους ίδιους και τα συμφέροντά τους, πολιτικά κόμματα, εφημερίδες και αργότερα τηλεοράσεις, σχολεία και πανεπιστήμια, εκπαίδευση, δασκάλους και προφέσσορες, συνδικαλιστικές οργανώσεις, διανοουμένους και και. Όλα είναι έτσι ρυθμισμένα, ώστε να λειτουργούν για τον γεννήτορά μας.
Θα μπορέσουμε να το καταλάβουμε αυτό; Και αν το καταλάβουμε θα μπορέσουμε να ξαναδημιουργηθούμε; Με βάση την μόνη σταθερή, ότι είμαστε πολίτες του κράτους αυτού που λέγεται Ελλάδα και το κράτος αυτό θα πρέπει να το προφυλάξουμε από τους δημιουργούς του, που πρώτα το έχτισαν και σήμερα το αποδομούν. Πάντα για τα δικά τους γεωστρατηγικά σχέδια και για το δικό τους συμφέρον, το χρήμα, και ποτέ για τα δικά μας.