Τα ελληνικά σταφύλια στη Γερμανία

Πόσα μένουν στον Έλληνα παραγωγό, όταν το σταφύλι του πουλιέται στην γερμανική αγορά για 1,29 Ευρώ το μισό κιλό; Μια εξέταση του θέματος, που σε κάνει να μελαγχολείς

Αγόρασα σήμερα από το ALDI της γειτονιάς μου στην συνοικία Friedenau του Βερολίνου ελληνικά σταφύλια. Είναι του είδους Thompson Seedles, προσφέρονται σε μια πλαστική συσκευασία των 500 γραμμαρίων και κοστίζουν 1,29 Ευρώ. Παραγωγός των σταφυλιών η επιχείρηση PAP S.A. στο 20100 Xylokeriza Korinthias.

Τα σταφύλια αυτά είναι από τα καλύτερα στην αγορά του Βερολίνου. Είναι γλυκά, έχουν μια λεπτή φλούδα και είναι χωρίς κουκούτσι. Και όμως αυτά τα νοστιμότατα σταφύλια έχουν μια απαράδεκτα χαμηλή τιμή, ενώ τα ιταλικά που είναι χοντροκούκουτσα και σχετικά άνοστα κοστίζουν τα διπλάσια.

H ημερομηνία στην φωτογραφία είναι λάθος, ξέχασα να την διορθώσω στην λειτουργία της μηχανής. ΕΣ

Αναρωτήθηκα, πόσα να παίρνει ο παραγωγός στην Ελλάδα για το μισό κιλό σταφύλια που εδώ κάνουν 1,29 Ευρώ. Τηλεφώνησα λοιπόν στην PAP S.A. (PAPAFILIS NOPA PROIONTA AEE, Τηλ. +30 2741035088) και είπα στη γυναίκα που σήκωσε το ακουστικό, ότι είμαι ένας Έλληνας πολίτης που ζει από χρόνια στη Γερμανία και εξανίσταται, όταν βλέπει καλά ελληνικά προϊόντα να πωλούνται σε τέτοιες εξευτελιστικές τιμές. Μετά την ρώτησα να μου πεί, πόσα να μένουν στον Έλληνα παραγωγό από τα 1,29 Ευρώ που πουλιέται το σταφύλι του στην γερμανική αγορά. Δεν μου απάντησε αλλά εγώ επέμενα και όταν την ρώτησα, αν από την τιμή που πληρώνω εγώ ως καταναλωτής στην Γερμανία παίρνει ο παραγωγός στην Ελλάδα ίσως το ένα δέκατο, μου είπε, ε ναι, κάπως έτσι είναι. Δηλαδή ο Έλληνας παραγωγός παίρνει για μισό κιλό σταφύλια περίπου 0,13 λεπτά, άρα για ένα κιλό σταφύλια 0,26 λεπτά, μια τιμή, που είναι αδύνατο να καλύπτει τα έξοδα παραγωγής. Μην ξεχνάμε δε, ότι μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή παρεμβάλλονται και ένας ή περισσότεροι έμποροι και είναι και τα μεταφορικά, που κι’ αυτά κοστίζουν.

Δυστυχώς τα σταφύλια, όπως και τα άλλα εξαγωγικά προϊόντα της χώρας μας, πωλούνται στην Γερμανία και το εξωτερικό σε εξευτελιστικές τιμές, που δεν έχουν καμία σχέση με την ενσωματωμένη στο προϊόν εργασία. Μία κονσέρβα, φερ’ ειπείν, κατασκευάζεται σ’ ένα γερμανικό εργοστάσιο σε κλάσματα του λεπτού, ενώ για τα σταφύλια ο Έλληνας παραγωγός θα πρέπει να εργασθεί όλο τον χρόνο. Και η ίδια σχέση υπάρχει και σε όλα τα άλλα προϊόντα που αποτελούν το σύνολο των εισαγωγών-εξαγωγών των δύο κρατών.

Επόμενο είναι λοιπόν, οι εξαγωγές της Γερμανίας στην Ελλάδα να αποφέρουν για την χώρα αυτή τεράστια κέρδη ενώ οι ελληνικές εξαγωγές προς την Γερμανία να είναι μεγάλες σε όγκο και φθηνές στο κέρδος. Έτσι οι εξαγωγές της Γερμανίας στην Ελλάδα ανήρχοντο το 2015 στα 4,69 δισεκατομμύρια Ευρώ ενώ οι εξαγωγές της Ελλάδος στην Γερμανία το ίδιο έτος στα 1,83 δισεκατομμύρια Ευρώ. Και αν δούμε τα εξαγωγικά προϊόντα των δύο χωρών, θα καταλάβουμε αμέσως γιατί τα ελληνικά δεν αποφέρουν κέρδος. Η Ελλάδα εισάγει από την Γερμανία βιομηχανικά προϊόντα όπως αυτοκίνητα, φάρμακα, συσκευές-ηλεκτρολογικό υλικό (κυρίως κινητά τηλέφωνα, δίοδοι και μετασχηματιστές), μηχανολογικό εξοπλισμό (κυρίως τουρμπίνες, μηχανήματα επεξεργασίας δεδομένων), ιατρικά μηχανήματα, χημικά προϊόντα, χαρτί και καλλυντικά, όλα μεγάλης προστιθεμένης αξίας, ενώ εξάγει στην Γερμανία (2013) τρόφιμα και ποτά (κυρίως φέτα, φρούτα, ελαιόλαδο, ιχθυηρά και ούζο), αγροτικά προϊόντα, μέταλλα, φαρμακευτικά προϊόντα, σχεδόν όλα με μικρή προστιθεμένη αξία και μεγάλο κόστος παραγωγής.

Για να μην ξεφύγω από το θέμα μου, που είναι οι άνισες συναλλαγές ανάμεσα στις δύο χώρες, να αναφέρω στα σύντομα και τις επενδύσεις των δύο χωρών. Παράδειγμα η γερμανική Telekom κατέχει το 40 τοις εκατό του ομίλου ΟΤΕ, εταιρίες όπως η Siemens, η Bayer, η Hochtief κ.ά. έχουν μια έντονη παρουσία στη χώρα μας, το ίδιο και οι Lidl, Media-Saturn, ή η Fraport που αγόρασε 14 αεροδρόμια κ.α. Να αναφέρω χαρακτηριστικά, ότι η Telekom είχε στην Ελλάδα το 2014 έναν τζίρο 2,9 δις Ευρώ και τα κέρδη της προ τόκων, φόρων, επενδυτικών αποτελεσμάτων και αποσβέσεων (EBITDA) ανήρχοντο στο 1,1 δις Ευρώ. Στην Γερμανία λειτουργούσαν τον ίδιο χρόνο 14 επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων, οι οποίες απασχολούσαν 2.000 εργαζομένους και είχαν τζίρο 500 εκατ. Ευρώ (http://www.deraktionaer.de/aktie/deutsche-telekom-und-die-griechenland-tochter-154580.htm).

Η δομή των οικονομικών σχέσεων Γερμανίας-Ελλάδος γίνεται κατανοητή μόνο στο πλαίσιο της θεωρίας Κέντρο και Περιφέρεια. Ένα από τα βιβλία που ανήκουν στην κατηγορία αυτή, αυτό που διαμόρφωσε τον τρόπο σκέψεώς μου και μου έδωσε στα χέρια ένα αναλυτικό εργαλείο όταν την δεκαετία του 70 σπούδαζα Κοινωνιολογία στο Freie Universität Berlin, ήταν το βιβλίο του συμπατριώτη μας Arghiri Emmanuel (από την Πάτρα, 1911-2001) „L’echange inegal – Essai sur les antagonismes dans les rapports économiques internationaux“, Paris 1969 (στα ελληνικά: Αργύρης Εμμανουήλ, Η άνιση ανταλλαγή, έκδ. Παπαζήση 1978 (χωρίς ένδειξη της πόλεως, τι την χρειαζόμαστε άλλωστε, στην Ελλάδα όλα γίνονται στην Αθήνα, πρωτεύουσα του μονοκύτταρου τριτοκοσμικού μας κράτους), στα γερμανικά  με τον τίτλο Emmanuel, Arghiri (1974): Der ungleiche Tausch (Antwort an Jacques Lair), in: Kritik der Politischen Ökonomie, στα ανγκλικά Emmanuel, A. 1972. Unequal Exchange: a Study of the Imperialism of Trade. London, Monthly Review Press).

Ο Εμμανουήλ υποστηρίζει, ότι οι αναπτυγμένες και οι υπανάπτυκτες χώρες χωρίζονται στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς σε δυο απόλυτα διακριτές ομάδες, που κατά βάση είναι μη ανταγωνιστικές μεταξύ τους, γιατί ειδικεύονται στην παραγωγή διαφορετικών προϊόντων. Οι ανταλλαγές ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες χωρών είναι άνισες, δηλαδή συνεπάγονται μια διαρκή μεταβίβαση αξίας από τις υπανάπτυκτες χώρες στην ομάδα των αναπτυγμένων χωρών. Αυτή η άνιση ανταλλαγή αποτελεί την εσωτερική αίτια που διατηρεί και αναπαράγει την πόλωση ανάμεσα στην ανάπτυξη και την υπανάπτυξη.

Η άνιση αυτή ανταλλαγή πρώτων υλών ή απλών ετοίμων προϊόντων του «Νότου» έναντι των βιομηχανικά παραγομένων/τεχνολογικά εξελιγμένων προϊόντων του „Βορρά“, επιτείνεται από τους διαρκώς επιδεινούμενους „όρους εμπορίου“ (Terms of Trade) εις βάρος του Νότου. Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει ο Εμμανουήλ  τους τόνους χουρμάδων που πρέπει να πουλήσει ένας Αλγερινός για να αγοράσει ένα γαλλικό αυτοκίνητο.

Μετέφερα το παράδειγμα αυτό στις εμπορικές ανταλλαγές Γερμανίας-Ελλάδος και διαπίστωσα τα εξής: Για να αγοράσει ένας Έλληνας παραγωγός σταφυλιών ένα γερμανικό αυτοκίνητο αξίας 26.000 Ευρώ θα πρέπει να πουλήσει 100.000 κιλά σταφύλια. Γελάτε; Πολλαπλασιάστε την τιμή του 0,26 Ευρώ που θα πάρει για ένα κιλό σταφύλια επί 100.000 κιλά και θα το διαπιστώσετε.

Είμαστε ανεξάρτητοι, έγραφε ο Ουρουγουανός Eduardo Galeano το 1971 στο βιβλίο του „Las venas abiertas de América Latina“ („Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής“ (στα ανγκλικά στην http://en.wikipedia.org/wiki/Eduardo_Galeano), αλλά η ανεξαρτησία μας περιορίζεται στον εθνικό μας ύμνο και σε μια σημαία. Και είμαστε φτωχοί, γιατί η χώρα μας είναι πλούσια, σε χρυσό, σε μέταλλα, σε φύση. Αιτία της φτώχειας μας είναι η απώλεια της πολιτικής κυριαρχίας, το ελεύθερο εμπόριο και τα εξωτερικά δάνεια. Τα κεφάλαια των εγχωρίων επιχειρήσεων εξαφανίζονται με την μεταφορά κερδών και μερισμάτων στο εξωτερικό, με τον αθέμιτο ανταγωνισμό του ισχυρότερου και με οικονομικό και τεχνολογικό εκβιασμό. Και η φτώχεια μας γεννά μια τάση για επανάσταση ενάντια στην εξουσία και τις συνθήκες που αυτή ασκείται, που επιδεινώνει τα πράγματα..

Τα βιβλία του Εμμανουήλ και του Galeano και οι ποταμοί των βιβλίων που ακολούθησαν τα χνάρια τους (Samir Amin, Ernst Mandel, Dieter Senghaas κ.α.) θα έπρεπε, όπως και εδώ στη Γερμανία, να απασχολήσουν εδώ και δεκαετίες φοιτητές και διανοούμενους στην Ελλάδα, που θα διατύπωναν ένα θεωρητικό μοντέλο με βάση τα ελληνικά δεδομένα, πάνω στο οποίο θα χαράζονταν μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ αναπτυξιακή πολιτική. Όμως διανόηση και πολιτικοί προτίμησαν να ασχολούνται με μπούρδες και κοκορομαχίες για το αν η Δεξιά ή η Αριστερά έχει το πάνω χέρι στην ερμηνεία του ελληνικού προβλήματος και για το είδος του σοσιαλισμού των Αριστερών απέναντι στην δήθεν φιλελεύθερη αγορά της Δεξιάς, καμία ανάλυση, καμία θεωρία για το τι είναι, που βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει – ή να μην κάνει – η Ελλάδα. Που μ‘ αυτούς τους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου έχει πουληθεί κυριολεκτικά στον κρυμμένο πίσω από την Γερμανία Σιωνισμό.

Και όπως λειτουργούν πολιτικοί και διανόηση, έτσι και η ελληνική διοίκηση, που λειτουργεί στον δικό της κόσμο, τον κόσμο του dolce far niente. Και για να το συνδέσουμε αυτό με το ελληνικό σταφύλι, παράδειγμα μέγα το Γραφείο Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων της Πρεσβείας της Ελλάδος στο Βερολίνο, στα καθήκοντα του οποίου, όπως διαβάζω στην ανάρτηση της Πρεσβείας στο διαδίκτυο, περιλαμβάνονται ένα σωρό προθέσεις, όπως „η διευκόλυνση των διμερών επενδυτικών ροών μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας“, „η υποστήριξη της συνεργασίας και η δημιουργία νέων συνεργειών στον κλάδο της οικονομίας και του εμπορίου μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας“ ή „στήριξη και προώθηση των ελληνικών εξαγωγίμων προϊόντων και υπηρεσιών στην αγορά της Γερμανίας“. Και ερωτώ τους τρείς υπεύθυνους του γραφείου, κύριο Χρήστο Ντοκομέ, κυρία Δήμητρα Χριστοδουλοπούλου και κυρία Νεφέλη Παππάκου, να μου πουν, πως στηρίζουν και  προωθούν το ελληνικό σταφύλι στην γερμανική αγορά, όταν αυτό το αγοράζουν οι αγοραστές των αλυσίδων Lidl, ALDI και των άλλων μεγαλοκαταστημάτων κατ’ ευθείαν από τον Έλληνα παραγωγό; Και τι κάνουν, για να μην είναι το νοστιμότατο ελληνικό σταφύλι η τελευταία τρύπα του ζουρνά στην γερμανική αγορά σε ότι αφορά την τιμή του; Το ίδιο που ισχύει και για τα άλλα ελληνικά προϊόντα, τα περισσότερα των οποίων έχουν εκτοπιστεί όχι μόνο από τους Ισπανούς και τους Ιταλούς, αλλά και από τους Τούρκους και τους Αιγυπτίους; Αν θέλετε, ρωτήστε τους και σεις, το τηλέφωνό τους είναι το 0049.30.236099.0, το Φαξ 0049.30.236099.20 και τα e-Mail τους wirtschaft@griechische-botschaft.de και ecocom-berlin@mfa.gr

Οι ανάγκες της χώρας μας, κυρίες και κύριοι της Πρεσβείας και κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης των UFO στην Αθήνα, δεν ικανοποιούνται με την παραγωγή πομφολύγων, αλλά με την παραγωγή και εξαγωγή ελληνικών προϊόντων με μια σχετικά μεγάλη προστειθέμενη αξία. Εσείς όμως περί άλλα τυρβάζετε. Αντί να κάνετε κάτι σ’ αυτή την κατεύθυνση, έχετε συμμαχήσει με το σιωνιστικό κόμμα της Γερμανίας, την Αριστερά (Die Linke), που σας συνέδεσε με τον Σόρος και τους άλλους σιωνιστικούς „χορηγούς“, που ευχαρίστως άνοιξαν τα πουγκιά τους χρηματοδοτώντας και στηρίζοντας παντοιοτρόπως τις λογής-λογής Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για να διαδίδουν τα ωραία και καλά των δικαιωμάτων του ανθρώπου, την σμίκρυνση της κρατικής εξουσίας, την διάλυση των πολιτικών και κοινωνικών δομών και την εξάπλωση της ανομίας και της αναρχίας στην χώρα μας. Που αποβαίνουν ΟΛΑ εις βάρος της χώρας μας. Όμως για παραγωγή και εξαγωγές ούτε που θέλετε ν’ ακούσετε, άλλωστε νομίζω, ότι στο κούτελό σας κυριαρχεί μόνο η Επανάσταση κατά της Ελλάδος και η χρηματοδότηση κράτους και πολιτών με δάνεια από τράπεζες, που πιστεύετε ότι είναι τζάμπα. Δυστυχώς δεν είναι. Και γι’ αυτό είστε οι απόλυτοι υπεύθυνοι της σημερινής κρίσης στη χώρα μας, εσείς, που παραδώσατε την πατρίδα μας στους σιωνιστικούς δανειστές της και την στείλατε στο βάραθρο. Μ’ εσάς η Ελλάδα δεν πρόκειται να αναστηθεί ποτέ.

Ελπίζω και εύχομαι να διαψευσθώ.

Rubrik: Wirtschaft-Finanzen/Οικονομία-Οικονομικά

Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης

1. September 2016

3 Comments

• Nikolaos sagt:4. Oktober 2016 um 16:16 Uhr Είσαι στην ΕΟΚ; Μάθε για την ΕΟΚ… χαχαχα!