Επαναστάσεις στην Πορτογαλία, επαναστάσεις στην Ελλάδα, επαναστάσεις παντού. Με όπλα ή με πολιτικές ανατροπές του καθεστώτος. Και στο τέλος αντί γι‘ αυτά που υποσχέθηκαν οι επαναστάτες, εμφανίζεται και πάλι το παλιό σύστημα με κάποια διαφορετική μουτσούνα. Και αντί για ελευθερία, δημοκρατία, σοσιαλισμό και άλλα τέτοια ωραία και καλά, έχουμε και πάλι τοκογλυφικά δάνεια, μνημόνια και λιτότητα, τώρα πιό χειρότερη από πριν
Εισαγωγή
Κάθε χρόνο, στις 25. Απριλίου, η Πορτογαλία γιορτάζει την Επανάσταση του Κινήματος των Ενόπλων Δυνάμεων (Movimento das Forças Armadas – MFA). Που κατέλυσε το 1974 την „δικτατορία“ του Salazar, έφερε την Δημοκρατία και ήταν προϋπόθεση για την είσοδο της χώρας στην Ε.Ε. με τα δισεκατομμύρια των επιδοτήσεων και τα πακέτα για παραγωγικά έργα, που στην ουσία πήγαν κυρίως για την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων και τουριστικών υποδομών. Και επενδύσεις από το εξωτερικό για την κατασκευή …καταναλωτικών ναών και στο τέλος τα αναμενόμενα χρέη στις τράπεζες των τοκογλύφων, την Τρόικα και την λιτότητα.
Ήδη από το 2011 η οικονομία της Πορτογαλίας, σε αντίθεση με τις ωραίες σοσιαλιστικές ή φιλελεύθερες παρόλες των πολιτικών της, είχε αρχίσει να νοσεί. Η κρίση που ξέσπασε αποσοβήθηκε με ένα δάνειο ύψους 78 δισεκατομμυρίων Ευρώ, που πήρε η χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Το Μνημόνιο που το συνόδευε προέβλεπε την πώληση πολλών κρατικών επιχειρήσεων όπως της αεροπορικής εταιρίας TAP, των αεροδρομίων, των ενεργειακών εταιριών EDP και REN, την σμίκρυνση του κράτους με την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, το κούρεμα των συντάξεων και άλλα τέτοια ωραία και καλά. Και για τις απομείνασες επιχειρήσεις όπως τα Ναυπηγεία Lisnave γράφω παρακάτω. Αυτά όλα ονομάσθηκαν στα συστημικά ΜΜΕ Ευρωδιάσωση της Πορτογαλίας.
Οι παράλληλοι βίοι Πορτογαλίας και Ελλάδος είναι εξόφθαλμοι και δεν χρειάζεται να τους αναφέρω λεπτομερώς. Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Πορτογαλία, απόκτησαν κάποια έργα βιτρίνας, αυτοκινητοδρόμους φερ‘ ειπείν, για να κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα που εισάγονται, κυρίως από την Γερμανία. Έγιναν και τουριστικοί προορισμοί, με ξενοδοχεία για να τρώνε, να πίνουν και να χαλαρώνουν οι τουρίστες, κυρίως από την Γερμανία. Και το βασικότερο, έγιναν καταναλωτικές χώρες, που εισάγουν προϊόντα από τις άλλες χώρες της Ε.Ε., κυρίως από την Γερμανία.
Και οι ίδιες …αποβιομηχανοποιήθηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα τεράστια Ναυπηγεία Lisnave στην Πορτογαλία, που δεν χρεωκόπησαν όπως τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αλλά αντί για ναυπηγήσεις πλοίων ασχολούνται σήμερα με επισκευές (να σημειώσω μάλιστα, ότι το 2016 οι καλύτεροι πελάτες τους ήταν οι Έλληνες εφοπλιστές, βλέπε και στο http://www.lisnave.pt/company.htm). Άλλο παράδειγμα το κλείσιμο των εργοστασίων σαρδέλλας, που δεν συνέφερε πλέον, γιατί η Ε.Ε., κυρίως δε η Γερμανία, άρχισαν να εισάγουν κονσερβοποιημένη φθηνή σαρδέλλα από το Μαρόκκο (δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι σοφοί γλωσσολόγοι των Υπουργείων μας γράφουν τις λέξεις σαρδέλλα, Μαρόκκο, Δολλάριο και πληθώρα άλλων λέξεων με ένα λάμδα ή κάππα ).
Και το τελικό χτύπημα το έδωσε μέσα στην τραπεζική κρίση του 2014 η χρεοκοπία της μεγάλης τράπεζας Banco Espírito Santo, οι μετοχές της οποίας προηγουμένως είχαν υποβιβασθεί από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s και Standard & Poor’s και τελικά σώθηκε από το Δημόσιο, μετονομασθείσα σε Novo Banco. Και επειδή η κατάσταση ουδόλως βελτιώθηκε, οι πολιτικοί της συμφώνησαν κατά τα τέλη του 2015 να την πουλήσουν, με αγοραστές μια ασήμαντη πορτογαλική τράπεζα, την Banco BPI (προς το θεαθείναι) και τρία σπεκουλαδόρικα αμερικάνικα Fonds Apollo, Centerbridge και Lone Star (σας λένε τίποτα όλα αυτά;). Σήμερα λοιπόν η Πορτογαλία, η Ελλάδα αλλά και οι περισσότερες χώρες στον κόσμο που έπεσαν στον στημένο λάκκο/παγίδα των δανείων, είναι αιχμάλωτη του σιωνιστικού Ηγεμόνα* και των τοκογλυφικών τραπεζών του, απ‘ όπου, παρά την κατάργηση των Μνημονίων και την κάποια ανάσα που πήρε η Πορτογαλία και θα πάρει προσεχώς η Ελλάδα, δεν προκειται να βγουν στον αιώνα τον άπαντα. Εκτός και αν συμβεί κάτι το κοσμογονικό, ένα θαύμα. Εγώ πάντως δεν πιστεύω σε θαύματα.
Η παγίδα των δανείων και οι πρακτικές „διαχείρισης της Δημοκρατίας“
Όμως για δες! Την κατάργηση των Μνημονίων με την εγκατάλειψη των προγραμμάτων της Τρόικας και την αποφυγή μιας χρεωκοπίας και μια σχετική ανάκαμψη, που οφείλεται στην ανθυγειινή διάσωση του τραπεζικού τομέα, έσπευσαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί της Πορτογαλίας, με την συγχορδία των τοπικών και διεθνών ΜΜΕ, να γιορτάσουν σαν μια νέα επανάσταση, λέγοντας μάλιστα, ότι θα την εξαγάγουν και στην Ευρώπη.
Γνωστά πράματα από τον σοσιαλισμό του δικού μας Τσίπρα, που ήθελε να τον μεταφέρει και στην Ευρώπη; Ε, αυτά έχουν οι επαναστάσεις που γίνονται στους εγκεφάλους των ανόητων πολιτικών της λεγόμενης Αριστεράς, που μέσα στο σύστημα ιδεολογικής σύγχησης που επικράτησε μετά την δεκαετία του 80, έχουν χάσει τον μπούσουλα, πιστεύοντας ότι μπορούν να πάνε κόντρα στο φουσκομένο από ιδεολογικές βροχές και καταιγίδες ποτάμι του Ηγεμόνα, αυτές που παράγουν τα αξιόλογα Think Tanks που διαθέτει και σχετίζονται με την Διαχείρηση της Δημοκρατίας με τεχνικές Soft Power (Democracy management through softpower techniques).
Δυστυχώς όμως γι‘ αυτούς και για μας η επανάσταση που φαντάζονται συμβαίνει μόνο μέσα στην γκλάβα τους, γιατί οι θεραπείες και τα φάρμακα που τους συστήνουν οι πονηροί συμβουλάτορές τους – και που αυτοί θεωρούν σαν επαναστάσεις – είναι στρατηγικές του Ηγεμόνα, που εκμεταλλεύονται το συναίσθημα του λαού που εκ φύσεως δεν ανέχεται συστήματα „εξαναγκασμού“ αλλά αποζητά την „απελευθέρωση“. Αυτή θέλουν, αυτή παίρνουν: Μια ψευδαίσθηση με μικρές και μεγάλες „επαναστάσεις“ που στην ουσία είναι για την αλλάγή καθεστώτος (regime change), ικανοποιούν όμως τον πόθο του για ελευθερία και δημοκρατία, που στην πράξη είναι πλέον παντελώς άδειες από περιεχόμενο, καθώς εξαντλούνται στην τυπική τέλεση μιας εκλογικής πράξεως κάθε τέσσερα χρόνια, στους σκυλοκαυγάδες των πολιτικών κομμάτων που θεωρούνται ιδεολογική αντιπαράθεση και στο „νανούρισμά“ που υφίσταται από τα συντονισμένα ΜΜΕ. Στις πολιτικές επιστήμες αυτό λέγεται διαχείριση της Δημοκρατίας με την δημιουργία ληθάργου.
Η επανάσταση των γαρυφάλλων
Ήταν άνοιξη του 1974, όταν στο Βερολίνο μάθαμε, ότι ο πορτογαλικός στρατός επαναστάτησε εναντίον του δικτάτορα Salazar. Ποιοί είμασταν εμείς; Συνάδελφοι και γνωστοί από το Freie Universität Berlin, το Πανεπιστήμιο με τους αριστερούς της λεγόμενης Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης (Außerparlamentarische Opposition), ενώ εμένα προσωπικά το θέμα με ενδιέφερε ιδιαίτερα, γιατί και το στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα είχε ήδη αρχίσει να πνέει τα λοίσθια – όπως και το ανάλογο του Francisco Franco στην Ισπανία.
Τρείς „δικτατορίες“ να γκρεμίζονται τόσο συντονισμένα ε, ναί, είναι όντως εντυπωσιακός ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα του Ηγεμόνα, που μοιάζει με μια καλολαδωμένη μηχανή, τα επιμέρους τμήματα της οποίας (οικονομία, πολιτική, μαζικά μέσα, μυστικές υπηρεσίες) συντονίζονται από προγράμματα που καταρτίζουν τα Think Tanks που έχει στην διάθεσή του, τα καλύτερα που υπάρχουν, επανδρωμένα με τους ειδικευμένους επιστήμονες και ερευνητές, αυτά που καταστρώνουν μακροχρόνιες μελέτες και στρατηγικές για το ανέβασμα και το κατέβασμα δικτατόρων, για την αλλαγή καθεστώτων (regime change) ή για το γκρέμισμα αυτοκρατοριών όπως η Σοβιετική Ένωση, που υλοποιούνται με τις συντονισμένες μυστικές υπηρεσίες, τα Μαζικά Μέσα, τους επαναστατημένους καλλιτέχνες (φερ‘ ειπείν Μ. Θεοδωράκης) και διαφόρους πολιτικούς που διατηρούνται στα ψυγεία των λεγόμενων Μεγάλων Δυνάμεων, για να σταλούν μετά την αλλαγή σαν σωτήρες στις πατρίδες τους.
Ναί, δυστυχώς, ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί, ότι οι επαναστασεις στις τρείς ανωτέρω χώρες ήταν στημένες και έγιναν βάσει ενός προκαθορισμένου σχεδίου που δούλευε υπογείως από καιρό, ενώ όλοι εμείς, Πορτογάλοι, Ισπανοί ή Έλληνες, νομίζαμε, ότι ο λαός έφερε την αλλαγή, ο στρατός με τον λαό στην Πορτογαλία, το Πολυτεχνείο και οι φοιτητές στην Ελλάδα ή οι εργάτες του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ισπανία. Οποία πλάνη.
Ο γύρος της Πορτογαλίας σε μία εβδομάδα
Η ομάδα μας, επτά άτομα με τρία αυτοκίνητα, πέρασε γρήγορα την Γαλλία και την Βόρεια Ισπανία και την επόμενη μέρα είμασταν στην Λισσαβόνα, που την βρήκαμε επί ποδός. Ενθουσιασμένος κόσμος με κόκκινες σημαίες στους δρόμους, μουσικές, γαρύφαλλα, εκφωνήσεις λόγων, γενειοφόροι συνδικαλιστές να μιλούν για τον κομμουνισμό και την νέα εποχή που ανατέλλει στην χώρα. Και τα βράδια όλοι στην παλιά πόλη με τα στενά σοκάκια και τα μαγαζιά με την επιγραφή „Casa de Fado“, το Fado, που στην Πορτογαλία είναι ότι το Flamenco στην Ισπανία ή το ρεμπέτικο στην Ελλάδα. Και τα ραδιόφωνα να παίζουν το „Grândola, Vila Morena“ („Grândola, ηλιοκαμένη πόλη, χώρα της αδελφοσύνης, ο λαός είναι που αποφασίζει!“), το τραγούδι, με το οποίο το Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεωνξεκίνησε την Επανάσταση και που που ακούγονταν όσο καιρό είμασταν στην Πορτογαλία.
Συναντηθήκαμε και συζητήσαμε με επαναστάτες, αντιπρόσωπους συνδικάτων και μέλη πολιτικών κομμάτων για την Επανάσταση και τις προοπτικές της για την Πορτογαλία και κάποτε μας συστήθηκε να επισκεφθούμε ένα κτήμα (Hacienda) σε μια περιοχή κοντά στην Λισσαβόνα, που είχε καταληφθεί από επαναστάτες και θα αποτελούσε το μοντέλλο της νέας οικονομίας.
Ήταν ένας τεράστιος αμπελώνα με ένα συγκρότημα αρχοντικών κτιρίων, όπου πριν έμενε το εκδιωχθέν αφεντικό και τώρα βρισκόταν λέει σε αυτοδιοίκηση των γενειοφόρων καταληψιών, τους οποίους βρήκαμε να τρώνε και να πίνουν ότι καλύτερο είχαν τα κελλάρια του κτήματος, το οποίο τώρα είχε περιελθει στο λαό, όπως είπαν οι καταληψίες. Ο οποίος, αντιπροσωπευόμενος από τους καταληψίες, περνούσε, όσο ύπήρχαν τρόφιμα και ποτά, ζωή και κότα και είχε πολύ συγκεχυμένα σχέδια για το μέλλον, για το παρόν αρκούσε ότι ο κακός καπιταλίστας είχε εκδιωχθεί.
Επισκεφθήκαμε μετά το Porto και την παλιά, μεσαιωνική πόλη Braga στα βόρεια και ύστερα, παίρνοντας τον δρόμο για τον νότο, περάσαμε από τις θαυμάσια διατηρημένες πόλεις Braga και Coimbra, που με έκαναν να μελαγχολώ σκεφτόμενος τις ανάλογες ελληνικής, που είχαν ήδη γίνει τσιμέντο και μπετόν αρμέ. Αν και ήταν ακόμη Απρίλιος στην Πορτογαλία ο καιρός είχε ήδη ζεστάνει και σε παραθαλάσσια μέρη ο κόσμος έκανε ήδη τα μπάνια του. Και εκεί, ανάμεσα στους κολυμβητές κυκλοφορούσαν και μικροπωλητές φωνάζοντας „pasteis, pasteis“, δηλαδή τα δικά μας παστέλια. Έτσι μαθαίνει κανείς και από πού προέρχονται λέξεις που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα καθημερινά. Και την ίδια εκπληξη είχα παρατηρώντας και τα κεραμίδια των σπιτιών, που μου θύμισαν κεραμίδια σε πολλά ελληνικά νησιά (αν υπάρχουν ακόμα σήμερα), γιατί μην ξεχνάμε, ότι στον Μεσαίωνα οι Φράνγκοι, και ανάμεσά τους πολλοί από την Πορτογαλια, είχαν στην κυριότητά τους νησιά του Αιγαίου (Πρινγκιπάτα).
Κατεβαίνοντας προς το μεσογειακό τμήμα της Πορτογαλίας, το Alentejo και το Algarve, περάσαμε και από την στρατιωτική-αεροπορική βάση Beja Airbase BA11, βλέποντας καθαρά το ποιός έχει το πάνω χέρι στην Πορτογαλία, ακόμη πριν από την Επανπάσταση, γιατί η βάση είχε κατασκευασθεί ήδη το 1960 από την Γερμανία σαν εκπαιδευτική βάση για πιλότους και αργότερα χρησιμοποιήθηκε για επιδρομές του ΝΑΤΟ στην Βόρεια Αφρική.
Η Γερμανία δεν ήταν όμως μόνο στρατιωτικά αλλά και πολιτικά παρούσα στην Πορτογαλία. Πριν ακόμη απο την Επανάσταση των Γαρυφάλλων, το γερμανικό κόμμα Sozialistische Partei Deutschlands (SPD) είχε απλώσει επί Willy Brandt, μέσω της Friedrich-Ebert-Stiftung, τα πλοκάμια του στην Πορτογαλία, ιδρύοντας στις 19. Απριλίου 1973 στο Bad Münstereifel της Γερμανίας το Σοσιαλιστικό Κόμμα Πορτογαλίας (Partido Socialista) του Mário Soares, που από το 1976 μέχρι το 1985 διετέλεσε Πρωθυπουργός και από το 1986 μέχρι το 1996 Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας.
Και για να δούμε την δράση του γερμανικού SPD και γενικά της Γερμανίας στην Νότια Ευρώπη, την παρέμβασή του στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών του Νότου και όχι μόνο, να αναφέρω και το ότι το ίδιο έγινε και στην Ισπανία μετά τον θάνατο του Φράνκο, διότι η ιστορία του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας (Partido Socialista Obrero Español – PSOE) είναι στενά συνυφασμένη με το SPD και κορυφώθηκε με την κυβέρνηση που σχημάτισε μεταξύ 1982 και 1996 ο Felipe González, που ο Willy Brandt θεωρούσε ως στενό προσωπικό φίλο. Με την Σοσιαλδημοκρατία και τη φιλία εκτισαν μια υποδειγματική γέφυρα του διεθνισμού“, γράφει το SPD, όργανο του SPD.
Και μιαν άλλη γέφυρα του διεθνισμού έκτισε η SPD και ο Willy Brandt με το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΚ, αργότερα ΠΑΣΟΚ και με το ΙΣΤΑΜΕ σαν μια σκωληκοειδή υπόφυση του SPD, και έτσι το ΠΑΣΟΚ και το πορτογαλικό και ισπανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έγιναν μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ή, για να το πω διαφορετικά, τα κόμματα αυτά έγιναν στις χώρες τους υποκαταστήματα του γερμανικου SPD. Και για να διορθώσω το μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί που ασχολούντυαι με την πολιτική, σπεύδω να συμπληρώσω, ότι όταν εγω λέω SPD ή Γερμανία εννοώ πρώτα απ‘ όλα αυτόν που είναι από πίσω και κινεί τα νήματα, τον σιωνιστικό Ηγεμόνα.
Η Πορτογαλία – και η Ελλάδα – σήμερα
Όπως έγραψα και πιο πάνω, οι επαναστάσεις που ευαγγελίζονται οι διάφοροι Αριστεροί είναι στην ουσία πολιτικές του Ηγεμόνα και γίνονται πάντα με κάποια διαφορετική μορφή, σοσιαλιστική, νεοφιλελεύθερη, κομμουνιστική κ.λπ. κ.λπ. για να μην γίνεται βαρετός και ρουτίνα ο έλεγχος που ασκεί στις διάφορες χώρες. Για να το πω αλλιώς, πρόκειται για μια καθαρή στρατηγική διαχείρισης του συστήματος που έχει εγκαθιδρύσει εδώ και μερικούς αιώνες για τον έλεγχο του κόσμου και φέρει σήμερα το ωραίο όνομα Δημοκρατία, μια ιδεαλιστική ονομασία ενός συστήματος, που έχει, λέει, τις ρίζες της στην Δημοκρατία των Αθηνών – κι‘ ας στηρίζονταν κι‘ εκείνη, όπως και τούτη, στους πολέμους, στην αποικιοκρατία, την αρπαγή ξένου πλούτου ή στο δουλεμπόριο. Η αρπαγή και η απόκτηση πλούτου που δίνει δύναμη, άλλαξε μόνο σε ότι αφορά τις τεχνικές και το όνομά της, στην ουσία όμως δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.
Πιο πάνω ανέφερα την κρίση που ξέσπασε στην οικονομία της Πορτογαλίας μετά το 2011 και την διάσωσή της το 2014. Όμως το χρέος της σήμερα είναι και πάλι τόσο υψηλό όπως πριν από την „διάσωση“, 72 δισεκατομμύρια ευρώ. Πάλι καλά, γιατί τα χρέη τρέχουν με υπερηχητική ταχύτητα, ακόμα και να τα μηδενίσεις, αν δεν αναπτύξεις παραγωγή και έσοδα, θα ανέβουν σε ελάχιστο χρόνο πάλι στα ύψη. Άρα η „εναλλακτική λύση“ των πορτογάλων πολιτικών στη λιτότητα, δεν ήταν στην πράξη τίποτα άλλο, από την δυνατότητα που τους δόθηκε να παίρνουν λεφτα από την Γερμανία με τα υπόλοιπα Target2, να ζει δηλαδή ο Πορτογάλος εις βάρος των Γερμανών φορολογουμένων. Αυτο κι‘ αν δεν είναι αριστερή πολιτική, που θέλουν τώρα να μιμηθούν και οι Έλληνες συνάδελφοί τους!
Και τα ποσά που έλαβε η Ελλάδα από τα τρία πακέτα διάσωσης ανέρχονται στα περίπου 248 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα χρήματα αυτά εισέρευσαν στην Ελλάδα με τη μορφή άμεσων δανείων από τις χώρες του ευρώ, εν μέρει μέσω των μηχανισμών διάσωσης European Financial Stability Facility (EFSF) και European Stability Mechanism (ESM) και εν μέρει μέσω του ΔΝΤ (βλέπε και εδώ https://www.esm.europa.eu/). Που πήγανε αυτά τα λεφτά; Όποιος απαντήσει σωστά, θα κερδίσει χρυσούν ωρολόγιον. Και για να σας διευκολύνω, να πω, ότι τέτοια λεφτά πάνε πάντα για την διάσωση τραπεζών και κάποια για την αποπληρωμή χρεών, κοιτάξτε και λίγο πιο πάνω να δείτε που πήγαν τα λεφτά που πήρε η Πορτογαλία.
Στον διπλανό πίνακα βλέπουμε τις ισορροπίες των χωρών της Ευρωζώνης και των κεντρικών τραπεζών τους στο λεγόμενο Target2, προς το οποίο αλλοιθωρίζει, όπως είπα, και ο μέγας επαναστάτης Τσίπρας. Το Target2 (Trans-European Automated Real-time Gross Settlement Express Transfer System) είναι ένα σύστημα διακανονισμού του υπολοίπου πληρωμών για την διεκπεραίωση εθνικών και διασυνοριακών πληρωμών, που καθιερώθηκε τον Μάρτιο του 2017 και αντικατέστησε το μέχρι τότε ισχύον σύστημα Clearing. Το Target2 αφορά την πληρωμή αγαθών, την αγορά ή πώληση μετοχών ή δάνεια και αποπληρωμές δανείων.
Οι απαιτήσεις και οι υποχρεώσεις που καταγράφονται στο τέλος της ημέρας μεταφέρονται στην Ευρωπαϊκή Κέντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), όπου και „εξισορροπούνται“, αντιπροσωπεύουν δηλαδή τα συν και τα πλήν των διαφόρων χωρών. Τον Μάρτιο του 2017, φερ‘ ειπείν, η Ισπανία με την ισπανική τράπεζα Banco de España σημείωσε ένα αρνητικό ισοζύγιο Target2 περίπου 374,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, που σημαίνει, ότι η Κεντρική Τράπεζα της Ισπανίας έχει υποχρεώσεις ύψους 374,6 δισεκατοομμυρίων ευρώ έναντι των άλλων Κεντρικών Τραπεζών του συστήματος Target2. Και η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, Deutsche Bunesbank, έχει απαιτήσεις ύψους άνω των 800 δισεκατομμυρίων ευρώ.
http://www.afd-ofl.de/target2-die-finanzielle-atombombe/
Φυσικά οι δήθεν σοσιαλιστές και οι άλλοι δήθεν συντηρητικοί πολιτικοί που κυβερνούν την Πορτογαλία μετά την Επανάσταση του 1974, το ίδιο όπως και οι Έλληνες συνάδελφοί τους, ούτε κατά διάνοια δεν σκέφθηκαν να διώξουν τους Rothschilds από την Κεντρική Τράπεζά της χώρας τους και να κυνηγήσουν τις ύαινες των τοκογλύφων και των σπεκουλαδόρων που την λυμαίνονται. Τι είχε πεί ο Καγκελάριος της Γερμανίας Konrad Adenauer: „Το μόνο που καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές για το χρήμα, είναι να το παίρνουν από άλλους.“ Η Ευρωδιάσωση δεν έφερε λοιπόν καμία ανακούφιση στο εξωτερικό χρέος της Πορτογαλίας, το οποίο σήμερα είναι και πάλι τόσο υψηλό, όπως και πριν από τη διάσωση και τα 72 δισεκατομμύρια ευρώ των ευρωπαίων φορολογουμένων που πήρε σαν δάνειο χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για να σώσουν τις τράπεζες που ελέγχονται από τους Rothschilds. Και αυτοί ενδιαφέρονται μόνο να αυγατίσουν τα τεράστια ποσά που έχουν συσσωρεύσει στα θησαυροφυλάκιά τους και τα χρέη των κρατών του κόσμου, που έχουν καταγεγραμμένα στα μπακάλοτέφτερα που διατηρούν. Βλέπε και εδώ http://www.storyal.de/Story-2015/Finanzkrise-2015.html
Ρίξτε τώρα μια ματιά στα ρολόγια χρεών των κρατών-μελών της Ε.Ε. Και κρατείστε στο μυαλό σας, ότι τα λεφτα αυτά πηγαίνουν ΟΛΑ στις τράπεζες των Rothschilds
Για τα χρέη των χωρών-μελών της Ε.Ε. βλέπε και στο „Schuldenuhren der EU-Mitgliedsstaaten“ http://www.haushaltssteuerung.de/schuldenuhr-europa-eu-vergleich.html
Επίλογος
Κλείνω αναδημοσιεύοντας, σε δική μου μετάφραση, το κάτωθι σχόλιο του Richard στο άρθρο „Portugals alte und neue Revolution“ (Η παλιά και νέα επανάσταση στην Πορτογαλία):
„Η πορτογαλική „εναλλακτική λύση“ στη λιτότητα δεν λειτούργησε στην πράξη, η Πορτογαλία ήταν και παραμένει μια καταχρεωμένη χώρα με ανεργία, λιτότητα και περαιτέρω χρέη.
Γιατί δεν αρνειται η αριστερή κυβέρνηση της Πορτογαλίας αυτή την ελεεινή πολιτική του ζητιάνου αντί να οργανώσει η ίδια μια δική της πολιτική παραγωγής και εξαγωγής αγαθών; Ίσως γιατί οι αριστεροί παραδοσιακά λάμπουν από την αβυσσαλέα ανικανότητα που τους διακρίνει, να προγραμματίσουν μια παραγωγή, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα;
Ή μήπως χρειάζονται οι αριστεροί αυτοί χρεωκόποι τον νεοφιλελεύθερο Schäuble και την Τρόικα σαν μπαμπούλες για να δικαιολογήσουν την δική τους ανικανότητα; Ακόμα και ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν τουλάχιστον από αυτή την άποψη έτη φωτός πιο ικανός απ‘ αυτούς, μετατρέποντας την τότε χρεωκοπημένη Γερμανία σε ηγετική βιομηχανική δύναμη στην Ευρώπη – παρά τον χαμένο Πρώτο Πόλεμο και τις εμπορικές κυρώσεις που της είχαν επιβληθεί. Και ακόμα και μέσα στον πόλεμο κατάφερε να κάνει τη Γερμανία να καλπάζει τεχνολογικά, αφήνοντας πίσω τον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Χίτλερ ξεκίνησε αποτελεσματικά μέτρα για να βγάλει την Γερμανία από την οικονομική κρίση:
1. Εθνικοποίησε τις πολυεθνικές εταιρείες
2. Δημιούργησε κρατικές επιχειρήσεις (π.χ. το εργοστάσιο VW)
3. Καθιέρωσε μέτρα δημιουργίας θέσεων εργασίας για την ανάπτυξη των υποδομών
4. Κατάργησε το σύστημα τόκων
5. Εφάρμοσε κούρεμα των χρεών
6. Προώθησε την οικονομική αυτάρκεια, αντί των εισαγωγών
7. Προώθησε την κρατική διεξαγωγή έρευνας, θέτοντάς την στην υπηρεσία της χώρας
8. Προώθησε νέες καινοτομίας σαν ατμομηχανή της εγχώριας βιομηχανίας“.
Μα, θα μου πείτε, γίνονται τέτοια πράματα σ‘ ένα μικρό κράτος σαν την Ελλάδα και μάλιστα μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της σιωνιστικής Ε.Ε. που βρίσκεται; Δύσκολο. Όμως η Ουνγκαρία του Προέδρου Victor Orban, ένα επίσης μικρό κράτος μέσα στην Ε.Ε., απέδειξε, ότι ακόμα και μέσα σ‘ αυτό το κατασκεύασμα του Ηγεμόνα που λέγεται Ε.Ε. υπάρχουν δυνατότητες εναλλακτικών πολιτικών. Αρκει οι κυβερνώντες να μην είναι σαν τους αποπλανημένους σοσιαληστές ελληνικού ή πορτογαλικού τύπου.
* Στα γραπτά μου ονομάζω Ηγεμόνα την αόρατη Αυτοκρατορία του Σιωνισμού, που κατευθύνεται από τους Rothschilds και μερικές ακόμη οικογένειες ζαμπλούτων Εβραίων. Ο Ηγεμόνας αυτός ελέγχει το κρατούν χρηματοπιστωτικό σύστημα, με το οποίο ελέγχει τα Μαζικά Μέσα και τους πολιτικούς, έχει στη διάθεσή του τα ύψιστα Think Tanks του κόσμου, τις μυστικές υπηρεσίες και τα λεγόμενα κοινωνικά μέσα (Twitter, Facebook, Google, YouTube και δεν συμμαζεύεται) και ελέγχει έτσι την κατάσταση στο μεγαλύτερο μέρος του Πλανήτη. Βλέπε και τα άρθρα μου Rothschilds Imperium -eine Hydra mit Millionen Köpfen und doppeltem Boden (Η Αυτοκρατορία των Rothschilds – Μία Λερναία Ύδρα με εκατομμύρια κεφάλια και διπλό υπόβαθρο), το „Ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο;„ καθώς και άλλα πολλά άρθρα μου που έχουν δημοσιευθεί σ‘ αυτήν εδώ την ιστοσελίδα.